Maandag 24 september

Vanmorgen op tijd opgestaan. We hebben allebei zin om te gaan fietsen. Omdat het nog erg koud is, ontbijten we binnen in onze bus. De zon komt pas rond half tien ‘s morgens over de berg om ons te kunnen verwarmen. Het is weer even wennen, met z’n tweetjes in de kleine ruimte die dient als woonkamer, eetkamer, keuken, wc en slaapkamer. Maar we hebben verschillende spullen net even anders opgeborgen en het blijkt nu al handiger te zijn. Rond 11.00 uur zitten we op onze fiets voor een rit van 68 km. Het is nog steeds wat fris, een heel verschil met gisteren toen het 31 graden haalde! We kunnen al direct onze benen laten werken want vanaf de camping is het eerste stuk bergop en later bergaf. We fietsen naar col de Pennes. Een mooie klim met een paar pittige stukken van 8 tot 11,5 % stijgingspercentage. Da’s al best zwaar kan ik je vertellen. We genieten volop. De zon doet haar best om tussen de wolken uit te piepen, de uitzichten op de hogere bergtoppen zijn prachtig. Om 12.00 uur staan we op de top van de col op 1040m hoogte. Regenjasjes aan tegen de kou want de afdaling gaat beginnen. Het is oppassen geblazen op de soms smalle bochtige wegen, maar alles gaat goed. We rijden naar het stadje Die, waar we in de inmiddels warme zon koffie met een broodje eten. Op de terugweg moeten we de klim weer maken naar Pradelle. We komen langs de grote witte rotsen die ooit vanaf de berg in het riviertje moeten zijn gevallen en Bart klimt op zijn koersschoenen naar beneden zodat ik een foto kan maken. Je moet er iets voor over hebben toch? Net voor vieren zijn we weer op de camping: totaal 67 km gefietst met een gemiddelde van 22 km per uur en 1121 hoogtemeters,

De campinghond komt ons begroeten en blijft genietend naast Bart staan als hij door hem wordt gemasseerd. Ook honden houden van een lekkere massage door de fysiotherapeut

Die avond eten we bij Denise. Aangezien ik nauwelijks Frans spreek doet Bart het woord en probeer ik de woorden te ontcijferen. We krijgen een geurige pistou soep ( weet niet hoe je het schrijft) met flink wat knoflook erin, daarna een quiche met salade, fromage blanc voor mij en een kaasschotel voor Bart en als laatste les îlles flotante, een dessert waar in ieder geval eiwit en karamel in is verwerkt. Het was echt fijn Denise nog eens te zien! ‘s Avonds lopen we in het pikkedonker met op ons hoofd een lampje, de paar honderd meter terug naar de camping.

Dinsdag 25 september

We hebben het plan om weer een fietstocht te maken. De ochtend loopt echter anders. Na een koude nacht en ons ontbijt in de bus, kom ik terug van mijn ochtend toilet en zie dat Bart een kast los aan het maken is. Hij wil toch nagaan waar het water op de vloer onder het grondzeil vandaan komt. Dus alles uit de kast gehaald, de kast en zelf gemaakte stoel eruit, plaat losgemaakt van de watertank, waarna we constateren dat het, net als achter de bestuurdersstoel, ook onder 1 kast nat is, maar verder nergens anders. We begrijpen er niets van. Ik maak alles schoon en droog terwijl Bart wat water van boven langs de bus giet om te zien of er wellicht iets van buitenaf lekt. Ook dat lijkt niet het geval te zijn. De hele bende dus maar weer teruggezet en ingeruimd. Mocht iemand enig idee hebben waar het water vandaan zou kunnen komen, dan horen we het graag! En nee...ik heb niet in m’n bed geplast!

We beslissen om de fiets op slot te laten en trekken er met de bus op uit voor een ritje door de bergen. Bart kent nog een alternatieve route met een zand en kiezelweg. De oude weg naar Saillans via Rochfourchat. Altijd leuk om de bus te testen en te zien wat hij kan. De bus doet het super! Hij klimt als een volleerd 4 x 4 terreinwagen rustig de steile hellingen op. Ook de afdaling op de kiezels doet hij rustig en beheerst. Uiteindeljk boodschappen gedaan in Crest ( we moeten zorgen dat we genoeg voorraad hebben, want in Pradelle en de directe omgeving is geen winkel).

Terwijl ik aan het schrijven ben, staan we met onze bus vlakbij de oude wei van Denise aan het riviertje. Niemand te bekennen, het is hier heerlijk rustig, enkel het geluid van het kabbelende water. Er ligt klei op de kiezels. Enkele jaren geleden hebben we onszelf helemaal ingesmeerd met deze klei en onze huid werd zo zacht als van een baby. Omdat het water iets te koud is om de klei later weer af te moeten spoelen van onze huid, houden we het bij ons gezicht. Een gratis schoonheidsbehandeling is nooit verkeerd! Mensen wat hebben we het goed!Morgen gaan we toch de fiets weer op.

Lieve groeten, Bart en Angelique