Woensdag 26 september

Na weer een koude nacht waarbij het kwik tot 4 graden is gedaald, zijn we na ons gebruikelijke ontbijt van fruit, soja vanilledrank, noten en havermout, om 11.15 uur op de fiets vetrokken. Dit is laat voor ons, maar het is vroeg in de ochtend nog te koud om al op de fiets te zitten. We rijden door St. Nazaire le Desert en verder met een mooi klimmetje naar la Motte Chalancon. Steeds weer verbaas ik me erover dat er in deze verlaten en geïsoleerde streek huisjes staan. Van die mooie huizen met lichte stenen en lavendel blauwe luiken. Typisch voor deze streek. Dat mensen kiezen voor zo'n bestaan is bewonderenswaardig. Ik zou het echter niet kunnen. Het is heerlijk om in deze rust en prachtige natuur met vakantie te zijn, maar om er echt te wonen gaat mij iets te ver. We fietsen langs kort geknipte uitgebloeide lavendelvelden, langs dorre zonnebloemen, die in de maand juli met hun gele kopjes naar de zon gericht staan. Langs de nu nog groene wijnranken en oude olijfbomen. Het landschap is divers en groen en de bergen maken het adembenemend mooi. We fietsen in stilte, genietend van deze omgeving. De zon schijnt heerlijk nu.

Rond 12.45 komen we aan in La Motte Chalancon. Het is er stil. De enkele winkeltjes hebben de deuren gesloten. Het is ons al opgevallen dat veel kleine dorpjes uitgestorven lijken. We rijden langs een boulangerie die ook gesloten lijkt. Een mevrouw komt net naar buiten. Het blijkt de eigenaresse te zijn en ze maakt speciaal voor ons een broodje met ham, tomaat, sla en geitenkaas. Koffie heeft ze niet, maar iets verder is een barretje wat nog open is, vertelt ze ons. Daar hebben we in het zonnetje ons broodje gegeten waarna we weer op pad gingen en om 15.30 weer op de camping aan kwamen. Totaal 63 km gefietst met 1240 hoogtemeters. Die middag nog even aan het riviertje gelegen tot de zon achter de berg verdween.

Donderdag 27 september

Gisterenavond hebben we besloten deze ochtend uit Pradelle te vertrekken. Het is hier heerlijk en mooi, maar de ochtenden en avonden zijn erg koud. Ook afgelopen nacht hebben we onder twee donsdekbedden geslapen en moet 's morgens eerst de verwarming aan, voor het enigszins aangenaam is om te kunnen ontbijten in de bus. We nemen afscheid van Denise en rijden door naar Vaison la Romaine, waar we nu op een campingplaats staan met uitzicht op de Mont Ventoux. Het is een redelijk grote camping, maar er staan niet meer dan 10 kampeerders. Héérlijk rustig dus! Het sanitair is erg verouderd, maar proper. Het landschap is hier meer open en we zitten lager en dus ook warmer. Ook deze camping ligt aan een riviertje, waar we deze middag ontspannen hebben gelegen én zelfs het koude water in zijn gegaan.

Morgen hebben we het plan om de Mont Ventoux te beklimmen, de reus van de Provence, met een klim van 22 km en 1609 hoogtemeters vanuit het dorpje Bedoin. Ik ben benieuwd hoe me dit afgaat! Bart staat in ieder geval te popelen om eraan te beginnen.

Vrijdag 28 september

We hebben deze ochtend buiten kunnen ontbijten. Héérlijk! Rond half elf staan we weer op onze trappers en rijden we naar Bedoin, waar we aan de grote klim gaan beginnen. Ik voel me vreemd genoeg licht gespannen. Ik kijk uit naar het klimmen, maar zie op tegen de lange afdaling. Onderweg probeer ik me zoveel mogelijk te concentreren op het mooie landschap en niet aan de afdaling te denken. Zover is het immers nog niet, we moeten eerst de top zien te bereiken. Meer dan tien jaar geleden hebben we deze klim met een mountainbike-tandem gedaan. Loodzwaar was dat. Iedereen gaat ervan uit dat het met een tandem lichter fietsen is en dat is het ook op de vlakke wegen. Ga je echter bergop, trekt de zwaartekracht je dubbel zo hard naar beneden en is het stoempen om vooruit te komen. Daarbij moet je allebei hetzelfde ritme aanhouden wat ook niet altijd handig is, vooral als ik bijna misselijk van vermoeidheid mijn benen het liefst even stil wil houden. Maar we hebben toen de top bereikt in 2 uur en 10 minuten vanaf Bedoin. Nu is het voor mij gemakkelijker vanwege mijn elektrische maatje.

Om 11.40 uur rijden we Bedoin uit en beginnen we aan de klim. Ik neem me voor om de hoogste ondersteuning, zo lang mogelijk uit te stellen. Wel besef ik al gauw dat het zwaar gaat worden. Ik heb ook nog een fietstas bij met inhoud van zo'n 6 kilo en mijn fiets zelf is lomp-zwaar. We halen enkele fietsers in waarvan we ons afvragen of die de top wel gaan halen. Ze lijken ongetraind en te zwaar en trappen met een groot verzet zeer langzaam omhoog. Ik merk dat ik me lichtjes geneer dat ik met een elektrische fiets rijd. Het voelt op een of andere manier alsof ik aan het sjoemelen ben. Maar algauw laat ik de gene voor wat het is. Ik zie enorm veel mannen en vrouwen met een e-bike de berg op en af rijden! Na zo'n drie kwartier fietsen beginnen mijn benen al pijn te doen. Ik moet uiteindelijk mijn voornemen laten vallen en wissel licht balend tussen de hoogste en middelste ondersteuning. Een voordeel: op deze manier kan ik gemakkelijker van Bart wegrijden en foto's maken zodra hij weer in zicht komt.

De top piept regelmatig om het hoekje en vanaf chalet Renard is het nog een steile 7 km klimmen pal in de zon, boven de boomgrens en met een stevige wind op kop. Uiteindelijk komen we na 1 uur en 46 minuten vanaf Bedoin, aan op de top, waar de wind ons bijna van onze fiets blaast. We eten een koek en drinken wat cola en beslissen om aan de afdaling te beginnen. De spanning loopt weer even wat op bij mij. Niet enkel voor mezelf, maar ook voor Bart. Ik zeg hem echt voorzichtig te zijn in de hoop dat de andere weggebruikers dat ook zijn. Uit ervaring weten we dat er hier door auto's en motoren niet altijd rekening wordt gehouden met fietsers. Ze nemen soms de bochten zo scherp dat ze op onze weghelft terecht komen, waardoor we erg goed op moeten letten.

Wat ben ik nu blij met mijn fiets! Er zit namelijk een knop op die ervoor zorgt dat er op de motor geremd wordt en waardoor dan ook de batterij weer wat opgeladen wordt. Op deze manier hoef ik zelf minder vaak en hard te remmen en heb ik meer controle tijdens de 21 km lange afdaling. Op de steile stukken ga ik voor mijn gevoel toch nog hard genoeg, alhoewel Bart mij nu regelmatig een stuk verder naar beneden opwacht. Hij gaat veel sneller en is ook behendiger in de bochten. Later blijkt dat hij een snelheid 72,5 km per uur heeft gehaald. Ik probeer er maar niet teveel bij stil te staan, maar voor mij is deze snelheid zottenwerk. En dan zegt hij dat hij het rustig aan heeft gedaan!

In Maleucene kan ik weer ontspannen en lunchen we buiten op een terrasje. Op de camping aangekomen hebben we 74,5 km en 1938 hoogtemeters op de teller. Als afsluiter van een fijne dag, een uurtje aan het riviertje gelegen en daarna aan het kokkerellen geslagen.

Groeten Bart en Angelique