We zijn vrijdagmiddag 16.15 uur met ons Volkswagenbusje richting het zuiden vertrokken. Iedere kampeervakantie neem ik me voor om op tijd ‘ alles ‘ klaar en geregeld te hebben. Het is een beetje inpak-paniek. Een kampeervakantie vergt immers een heel andere inpak-aanpak dan een fietsvakantie of laat staan een all-inclusive. Dat laatste is peanuts, zelfs voor mij! Het is niet meer zo erg als enkele jaren geleden, maar een paar weken voor ons vertrek begin ik al met lijstjes van dingen die ik niet mag vergeten, in de hoop ietwat minder gestresst te kunnen vertrekken. Ik ben soms een stresskip. Blijkbaar ben ik de enige, want Bart komt zowat bijna altijd, net voor ons verlof nog met administratieve zaken vanwege zijn praktijk, of hij heeft ineens een lumineus idee om nog iets te gaan maken, te klussen of schoon te maken. Dus voor ons vertrek ben ik een stress-olifant omdat ik ( wederom) geen rekening heb gehouden met Bart zijn ‘netvoorvertreknogtemoetendoen’ dingen. 

Deze keer is ons volkswagenbusje het haasje. Ongeveer 3 weken voor ons vertrek zegt Bart dat hij het fietsenrek aan gaat passen. Onze twee fietsen staan te hoog en komen dus boven onze bus uit. Ik geef toe: het is zéér onhandig: niet alleen moeten we met z’n tweeën mijn zware elektrische fiets boven onze macht tillen om dat ding op het fietsenrek te krijgen, ook moeten we elkaar een paar kilometer voor thuiskomst, steeds herinneren aan het feit dat de fietsen boven de bus uitkomen en we dus niet onder het tunneltje bij ons huis door kunnen rijden. Het is al een keer bíjna fout gegaan : op luttele centimeters voor ons tunneltje, net vóór de beide fietsen onthoofd zouden worden, trapte Bart ineens hard op de rem, waarna ik de veiligheidsriem nog dagen in mijn hals heb gevoeld, maar de fietsen waren gered.

Dus...het zou inderdaad fijn zijn als de fietsendrager lager zou komen te staan. Aangezien mijn man zéér handig is, doet hij dat natuurlijk zelf. Waarom dat niet wat eerder dan 3 weken voor ons vertrek kon, heb ik hem maar niet meer gevraagd. Ook moest er een hoes over onze fietsen komen. Dus fietshoes besteld, helaas net te klein. Terugsturen en nieuwe besteld, helaas veel te groot ( gaat wapperen zegt Bart). Terugsturen en eerste fietshoes weer besteld. Inmiddels was het rek zeer professioneel door Bart aangepast en warempel, de fietshoes paste nu toch. Nu maar hopen dat het rek onze fietsen houdt en deze er niet onderweg afdonderen. Er moest ook nog verlichting onder het rek gemaakt worden, met een nummerplaat, wat mijn vader hoorde en zei dat hij nog zo’n ding had liggen in de garage. Dus ook die heeft mijn klusser onder aan het fietsenrek gemonteerd. Het is natuurlijk handig als de verlichting ook werkt en aangezien we geen stopcontact achterop de bus hebben, was dat de volgende klus. Onze garagist die dat voor ons wil maken, kon pas op 17 september. Omdat de electriciteitskabels helemaal naar voren in de auto geleid moeten worden, heeft Bart ook nog eens de bus van binnen gestript, zodat de garagist gemakkelijker de draden kan doortrekken. Uiteindelijk heeft Bart de garagist 2 avonden geholpen om de benodigde kabels te plaatsen. We hebben onze vakantie maar een week uitgesteld, zodat we vertrekken op 21 september i.p.v. 14 september. 

Intussen kreeg Bart een volgend idee: als ik de achterste passagiersstoel nu eens weghaal, de opbergruimte daaronder vergroot en zelf een stoel maak, vroeg hij me iets minder dan 2 weken voor vertrek. Ook weer een gouden zet, want die passagiersstoel is veel te groot en zit vaak in de weg. Dus stoel eruit, opbergruimte gemaakt mét klep en daarop een rugleuning met twee nieuwe kussens. Het eindresultaat is echt mooi geworden. Daarnaast kan de rugleuning ook nog eens naar voren geklapt worden, zodat we achter de leuning nog spullen kunnen opbergen! Erg blij mee! 

Inmiddels zit mijn hoofd vol van lijstjes en to do dingen die niet op het lijstje staan, maar in mijn telefoon. Ook hierin ben ik de enige, want ik heb Bart nog niet betrapt met lijstjes en een telefoon, laat staan op enige vertrekstress. Voor degenen die het nog niet weten: mijn lieve man is zowat de enige Belg die geen smartphone of gsm heeft. 

Ik tel de dagen af naar vrijdag, zodat we onze bus in kunnen laden en vertrekken. Helaas wel met een dubbel gevoel. Ik had ook bij mijn ouders en familie willen zijn op 23 september, de dag dat mijn zus Moni is overleden. Het blijft een moeilijke periode en ik mis haar, ook al is het nu 4 jaar geleden. Nog maar weinig mensen vragen naar haar, terwijl het zo fijn kan zijn om over haar te praten en herinneringen op te halen. Praten over de dood en zelfdoding al helemaal, is voor velen een moeilijk onderwerp en wordt daarom gemeden. Ik mijd het niet meer, het hoort bij mijn en ieders leven. Maar ondanks het dubbele gevoel vertrekken we met heel veel zin! 

Donderdagavond, na onze laatste werkdag hebben we samen onze gestripte bus weer in de originele staat gebracht en wat opgepoetst. 

Vrijdag nog een aantal laatste klusjes in huis gedaan want het huis moet natuurlijk schoon zijn bij vertrek! Nog maar eens gebeld met onze internet provider want het internet deed het weer eens niet (ik zal jullie niet vervelen met dit verhaal want daar komt geen eind aan). De bus ingeladen en om 16.15 uur eindelijk vertrokken op weg naar onze eerste stop in Luxemburg. 

Groeten Bart en Angelique