Zaterdag 29 september

Afgelopen nacht hebben we allebei erg onrustig geslapen. We weten niet of het door de knoflook in het eten komt, de rode wijn ( toch maar 1 glas gedronken) of het fietsen. Na het raadplegen van het weerbericht, hebben we besloten zondag camping le Voconce te verlaten en richting Spanje te rijden. We willen daarom vandaag het stadje Vaison la Romaine bezoeken. Met de fiets natuurlijk! Bart heeft een route uitgestippeld. Het stadje ligt zo'n 4 km van onze camping, maar Bart maakt een omweg van 70 km. Even los fietsen zegt hij, want morgen zitten we de hele dag in de auto. Omdat mijn benen redelijk aanvoelen vind ik het prima.

Djezus, ik heb meer afgezien dan op de Ventoux! Het ' los fietsen' blijkt een soort van revanche te zijn voor gisteren, omdat Bart zijn benen de laatste 6 km op de Ventoux leeg liepen en hij daar enigszins van baalde. Hij fietst nu de berg op alsof hij op de hielen gezeten wordt! Nu is dat ook het geval: door mij, want ik rijd altijd achter hem omdat ik de weg niet ken. De laatste 20 km leken uren te duren. Mijn schouders, armen, nek en rug deden flink pijn. Mijn houding op de fiets bergop is heel anders dan thuis op het vlakke. Daarnaast heb ik voor mezelf ook een doel gesteld: ik wil mijn maatje vandaag niet op de hoogste ondersteuning zetten. De benen moeten hard werken! Als we in Vaison la Romaine aankomen, zegt Bart me dat het m'n eigen schuld is dat ik zo moe ben. Had ik mijn fiets maar op stand drie moeten zetten, dat zou hij ook gedaan hebben zegt hij er achteraan. Ja ja, ik ken mijn man inmiddels en hij zou dat juist never de nooit niet gedaan hebben. Maar hij is niet de enige die een uitdaging aan wil gaan! Na de lunch liggen we nu voor de laatste keer hier uit te rusten aan het riviertje. Welverdiend na 74 km bergop, bergaf en bijna 900 hoogtemeters. Het koude water voelt heerlijk op mijn vermoeide spieren en de warmte van de zon laat me lekker doezelen. Na het eten ( toch maar een glas wijn genomen) zetten we onze fietsen alvast op het fietsenrek en word ik zowat omhoog getakeld, doordat een haak van de fietshoes in mijn neus haakt ( het is echt waar!) terwijl Bart aan de andere kant de hoes aantrekt! Zo'n haak in je neus is niet plezant kan ik je vertellen, maar de tranen liepen over mijn wangen van het lachen. Dit kan echt alleen mij overkomen.

Zondag 30 september

Vandaag om 8.45 uur vertrokken richting Spanje. We nemen een stuk van 80 km tolweg. Dit is iets wat we niet snel doen, maar we willen nu ook niet te lang in de auto zitten.'s Middags eten we onze boterham aan het water bij Leucate, waarna we na 400 km om 15.45 uur in Port de la Selva aankomen, een dorpje aan de kust, net over de grens van Frankrijk en Spanje. Aan dit dorpje heeft Bart fijne herinneringen uit zijn jeugd. Hij kwam hier met zijn ouders op vakantie. Wij zitten nu op camping Port de la Vall, direct aan zee. Het is even wennen, want het is er drukker dan op de vorige camping, hoewel er nog veel plaatsen vrij zijn. We installeren ons en maken een wandeling langs de rotskust. De lucht is bewolkt en dat geeft een wat dreigende, maar mooie sfeer aan het landschap. Het is even geleden dat Bart zijn fotocamera nog heeft gebruikt. Tijdens onze fietstochten, maak ik foto's met mijn iPhone omdat de zware camera niet mee te nemen is. Nu laat Bart zich helemaal gaan en sta ik ook eens op de foto Op de terugweg struikel ik nog eens over niks, wat ons allebei weer doet lachen, hoewel ik me langzaamaan begin af te vragen of het wel normaal is dat ik zo onhandig ben. Het eten opwarmen verloopt zonder ongelukken en nu zit ik een beetje tipsy van 1 glas wijn, mijn verhaal te schrijven. Zullen we er morgen een rustig dagje van maken, vraagt Bart me. Prima plan, zeg ik, we kunnen wat gaan wandelen en het dorpje bezoeken. Ben benieuwd of dat rustig dagje ook rustig blijft!

Groetjes Bart en Angelique