Zondag 14 oktober

Vandaag om 8.15 uur vertrokken voor een rit van 230 km. We hebben met hulp van de ouderwetse gedetailleerde wegenkaart, een route van het dorpje Maria recht naar ' beneden' uitgestippeld tot aan los Escullos. Een gehucht in natuurpark Cabo de Gata aan de kust bij Almeria. We zijn hier al eerder geweest. Mocht dat niet het geval zijn, zou je wellicht, voordat je het natuurpark inrijdt, al rechtsomkeer gereden zijn. Je rijdt namelijk eerst door een 'zee' van plastic. Dit zijn de kassen die de groenten-en fruitteelt beschermen. Eenmaal in het natuurpark zijn geen kassen meer te zien gelukkig. Het park is van vulkanische oorsprong en de kusten zijn grillig, met vele steile kliffen en overhangende rotsen. Het landschap is woestijnachtig met grote agaves en cactussen. Tussen de kliffen vind je kleine strandjes, die vaak enkel te voet bereikbaar zijn. Sommige stranden zijn ook met de auto bereikbaar. Clint Eastwood heeft hier veel van zijn westerns opgenomen omdat het hier zo desolaat en woestijnachtig is. In de middag barst een flinke regenbui los terwijl we net de supermarkt uitkomen in San José. In de auto wachten we tot de bui over is en spreken we een geluidsfragment in voor mijn jarige nichtje Teun die alweer zeven wordt vandaag. We rijden daarna eerst vanaf San José langs de kust over een gravel weg richting het dorp Cabo de Gata. Ongeveer 12 jaar geleden hebben we deze weg ook gereden en het was toen verlaten en ruig, met velden vol agaves. We konden toen de auto( 4x4)  tot vlak aan de strandjes rijden. Nu rijden we over dezelfde gravel weg, net als vele andere auto's en zelfs bussen. De strandjes zijn enkel nog te voet te bereiken vanaf parkeerplaatsen. En we staan ineens voor een hek en kunnen niet meer verder langs de kust. De weg is afgesloten. We besluiten de andere kant op te gaan langs de kust tot aan playa del Playazo waar grillige kalksteenrotsen het strand beschermen. Er is een fotoshoot gaande op verschillende plekken, waar bevallige dames in luchtige kledij poseren. Een van de Duitse fotografen geeft al druk pratend aanwijzingen aan de dame boven op de top van een rots, waar ze in een ietwat vreemde positie, zittend op de harde puntige stenen, mooi zit te wezen. Bart wordt aangestoken en geeft mij dezelfde aanwijzingen, die ik echter wijselijk negeer. Het is hier erg mooi en we wandelen en rijden hier rond tot een uur of vijf waarna we naar de camping gaan. 

We staan op camping Los Escullos op 1,5 km van zee. Omdat hier eindelijk eens goede WiFi voorhanden is, werk ik na het eten ( een heerlijk gevulde vissoep) ons blog bij met de foto's en gaat Bart nog een eindje wandelen naar zee. De lucht kleurt paars en daarna oranje van de zonsondergang en het wordt donker terwijl Bart nog steeds niet thuis is. Verdorie, mopper ik in mezelf, dadelijk verstapt hij zich of verdwaalt hij in het donker en hij heeft geen gsm bij. Ik bedenk al bij mezelf hoe lang ik nog zal wachten voor ik hem moet gaan zoeken, als zijn lachende gezicht ineens voor het raam verschijnt. Gelukkig!

Maandag 15 oktober

Bart heeft een fietsroute uitgestippeld op de gps van 72 km naar het dorpje Agua Amarga en terug. Als ik het toiletgebouw uitloop, zie ik Bart die de afwas aan het doen is. Hij kijkt me aan en vraagt of het wel verstandig is om vandaag te fietsen. Hij ziet aan mijn ogen dat het niet heel goed met me gaat vandaag. Ik twijfel weer, maar geef aan dat het inderdaad beter is om het wat rustiger aan te doen deze dag. We besluiten naar zee te wandelen en gewoon te zien hoever we gaan. We wandelen op ons gemak richting San José, hoog langs de grillige steile kust. Het is hier rustig en het weer is heerlijk. Als we bij een mooi strandje aankomen wat in de diepte ligt, ziet Bart een pad naar beneden. Wat doen we, vraagt hij me? 'We kunnen kijken hoever we komen' antwoord ik. Dus lopen we het steile pad naar beneden totdat we aan een stuk komen, waarbij ik de kriebels weer in mijn maag en benen krijg en ik gewoonweg niet meer verder durf. Vandaag ben ik niet in mijn goede doen, dus ik zeg Bart dat ik hier wel op een steen blijf zitten zodat hij nog even verder naar beneden kan om wat foto's te maken. Daar zit ik dan, nog wat wankel van binnen en licht balend dat ik niet verder kan. Terwijl Bart als een berggeit naar beneden loopt, geniet ik van het uitzicht en de zon. Als Bart beneden is roept hij dat het wel een mooi plaatje is voor een foto: ik zo hoog op die gele rotsen. Da's dan weer mooi meegenomen !

Later eten we onze boterhammen op de rotsen aan zee en wandelen op ons gemak terug naar de camping, waar we zowaar enkele uurtjes ( samen met de vliegen) aan het zwembad hebben gelegen! Voor het eerst deze vakantie ! ( kon ook niet eerder, want de zwembaden op de andere campings waren al dicht of er zat geen water meer in). 

Morgen gaan we waarschijnlijk toch de fietstocht doen die Bart heeft uitgestippeld. 

Groeten Bart en Angelique