Maandag 1 oktober

Zoals ik eigenlijk wel had kunnen weten, is het rustig dagje een erg onstuimige dag geworden. Doodmoe en gezandstraald, zit ik nu in onze bus, terwijl ik me afvraag of ik het aandurf om vannacht boven in de bus te gaan slapen. De hele bus gaat op en neer door de harde wind: de Tramontana. Het begint deze ochtend goed met een lekker zonnetje en wat wind, maar niet verontrustend. We besluiten naar het klooster Sant Peres de Rodes te wandelen, wat we vanuit de camping zien liggen op de berg. Vanaf het klooster kunnen we dan doorwandelen naar het dorpje Port de la Selva en dan terug naar de camping. We gaan via een smal stenig pad naar boven en ik merk dat ik er echt even in moet komen. Het klooster ligt op 520 meter boven zeeniveau en de uitzichten onderweg zijn prachtig. Na 1 uur en 40 minuten zijn we bij het oude klooster en na er wat rondgelopen te hebben, gaan we via een smal wandelpad weer naar beneden.

Inmiddels is de wind stevig aangewakkerd. De truien gaan aan en ik moet me goed concentreren tijdens de afdaling om niet van mijn sokken geblazen te worden. Nu is afdalen tijdens het wandelen op van die losse stenen en grind niet mijn favoriete bezigheid. Dat was het vroeger wel, totdat ik tijdens een afdaling op een grindpad vanaf Breche de Roland in Frankrijk ( prachtige wandeling tot op 2800 m hoogte in de Pyreneeën), ineens niet meer kon stoppen en met een vaart naar beneden schoof, waarbij ik hard Bart zijn naam uitriep. Het geluk was met mij, want Bart die voor mij liep, kon nog net zijn arm uitsteken om me op te vangen. Had hij dit niet gedaan was ik de diepte ingedoken. Sindsdien beginnen mijn benen spontaan te bibberen als ik op een steil pad met losse stenen naar beneden moet. Er zijn al situaties geweest dat mijn benen van pap leken te zijn en ik dicht achter bart aan moest lopen, terwijl ik me aan zijn rugzak vasthield. Stapje voor stapje liepen we dan naar beneden. Een wandelstok helpt, maar die had ik vandaag niet mee. Gelukkig zijn m'n benen geen pap vandaag. Rond half twee zien we een rots waar we achter kunnen schuilen tegen de wind én onze boterham kunnen eten. We hebben een prachtig zicht op Port de la Selva en de zee.

Als we uiteindelijk aan zee zijn is de wind nog harder gaan waaien. Het zand stuift de hoogte in en snijdt in onze gezichten. We binden een doek voor onze mond en neus en lopen naar het dorp, waarbij ik meermaals opzij geblazen wordt. We vluchten een cafeetje binnen voor een kop koffie, kijkend naar de woeste golven en luisterend naar de hoge fluittoon van de wind die door de straten waait. Het stormt en we moeten nog terug! Het pad naar de camping is gelukkig een goed wandelpad wat langs de zee loopt. Met de doeken voor ons gezicht lopen we terug, hopend dat het tentdak van onze bus er nog op staat. Dat is gelukkig het geval! We staan op een plek die wat hoger ligt en dat is maar goed ook, want een paar meter verder van ons, stuift het zand tegen de caravans en tenten. Het is lang geleden dat we zo'n storm nog hebben meegemaakt. Nu zit ik dus in de wiebelende bus en schrik ik iedere keer van de felle windvlagen die het tentdak flink doen opbollen. Het blijft vannacht stormen heb ik gelezen op internet. Dat wordt een onstuimige nacht na een onstuimige dag!

Dinsdag 2 oktober

Het is lang geleden dat ik 's avonds nog schrik heb gehad. Vannacht was het echter raak. De stormachtige wind beukte met vlagen tegen het tentdak. We hoorden de windvlaag van ver aankomen, het geluid zwol steeds harder aan en ik zette me bijna automatisch schrap voor de inslag oftewel de aanslag op onze bus. De adrenaline raasde door mijn aderen, waardoor ik klaar wakker was en ieder moment verwachtte dat de bus opgetild zou worden, of in ieder geval het dak kapot geblazen zou worden. Ik had echt schrik! Het lawaai, de wiebelende bus en de schrik, zorgde ervoor dat ik pas tegen vijf à zes uur in de morgen een hazeslaapje kon doen. Ook Bart heeft slecht geslapen, hoewel hij geen schrik heeft gehad ( zei hij ). Zelfs in het toiletgebouw lagen de bladeren en zand opeen gehoopt door de wind. .Omdat het deze ochtend nog steeds hard waaide, besloten we te vertrekken, richting Palamos. Onderweg boodschappen gedaan en in het dorpje Tamariu aan de kust vlakbij Palafrugell op een rots onze boterhammen gegeten. Het waaide nog steeds, maar deze baai lag net goed en we zaten heerlijk uit de wind.

Palamos bleek veel te groot en te druk, dus zijn we doorgereden naar Malgrat de Mar, waar nog een Acsi camping open was. We hebben een Acsi kortingskaart, maar veel campings zijn al gesloten in oktober. Helaas bleek ook Malgrat de Mar echt niets voor ons te zijn. Daarnaast lag de camping langs een spoorweg aan zee. Na enig beraad zijn we het binnenland weer ingereden. Onderweg zien we ineens flinke rookwolken over de snelweg heen waaien, wat het zicht belemmert. Ik zie op een veld naast de weg vlammen en zeg nog tegen Bart: wat stom dat die boer nu rotzooi aan het verbranden is zo vlak naast de weg! Staan daar ineens twee brandweerwagens met man en macht een groot vuur te blussen. Sorry meneer de boer dat ik zo vooringenomen was.

Tijdens het rijden is ook de haak die eerst in mijn neus heeft gezeten er vandoor gevlogen. Tenminste dat vermoeden we want hij hangt niet meer aan de fietshoes en de hoes is gescheurd. Net nieuw en nu al niet meer te gebruiken.

Nu staan we dan bij het dorpje Prades op camping Prades park in een heuvelachtig landschap ten noord westen van Tarragona. Het waait hier niet en het is rustig. Vannacht wat slaap inhalen hoop ik!

Groeten Bart en Angelique