Woensdag 3 oktober

We gaan vandaag nog eens wandelen. We zitten vlakbij Nationaal Park del Montsant en hier zijn veel wandelwegen, maar ook mooie klimmetjes om te fietsen. Met de auto zijn we tot iets achter het dorpje la Febro gereden waar een wandeling start naar de Gorges de la Febro, een groep van verschillende waterpoelen en watervallen die van grote rotsen kletteren. Eigenlijk laten we de auto het liefst op de camping. We hebben verhalen gehoord van inbraken in campers waarbij de hele inboedel is weggehaald. We hebben onze camper zo goed mogelijk beveiligd: een bearlock die de versnellingsbak vergrendelt. Enkel de versnelling achteruit werkt nog, maar dat is lastig rijden lijkt me. Op de schuifdeur zit een extra buitenslot én we hebben via mijn vader een ingenieus systeem: een dunne staalkabel met apart slot wat we binnen tussen onze voordeuren spannen, zodat van buitenaf de deur niet zomaar open gemaakt kan worden. Ondanks dit alles voelt het niet goed als we onze camper op de verlaten parkeerplaats bij de start van de wandeling zetten. Na 10 minuten wandelen rijdt een 4x4 terreinwagen ons hobbelend over de stenen voorbij. We kijken elkaar aan: wat hij kan, kunnen wij ook! We lopen terug en rijden vervolgens voorzichtig het steile stenige pad af naar beneden. Wat een geluk dat we een 4x4 bus hebben die ook nog eens verhoogd is en een beschermplaat onderaan heeft! Nu kunnen we redelijk gemakkelijk dit soort wegen berijden. Beneden kijkt de man van de terreinwagen vreemd op als hij ons ziet aankomen. Dat had hij niet verwacht. We moeten er om lachen! Hier staat de bus veiliger en al snel komen we aan bij de eerste waterpoel zonder water. Het is er wel mooi met de hoge rotsen. Er loopt nog een smal paadje verder en we volgen dit waarna we uiteindelijk bij een poel mét water aankomen. Dit wordt ons lunchplekje. Als we hier zo rustig zitten, bedenk ik me dat ik dit graag aan mijn neef en nichtjes zou laten zien. In de bergen wandelen, aan riviertjes picknicken en in de rivier dammen bouwen of wat luieren. Het geeft mij zoveel energie en ik voel me nietig als ik in deze indrukwekkende omgeving ben, flinke inspanningen moet doen om uiteindelijk als beloning op een pracht plek aan te komen! Ik zou het graag met ze delen. Maar ze hebben nog tijd genoeg om uiteindelijk dit soort dingen te doen als ze dat graag zouden willen.

Nadat we onze boterhammen op hebben, lopen we terug. Onze bus staat er nog en we moeten hetzelfde pad terug rijden, maar nu omhoog. Ook dat loopt op rolletjes totdat een steil stuk met grote stenen roet in het eten gooit. Het lukt niet direct om er overheen te rijden. Gelukkig is het maar een beetje roet, want nadat Bart de achterste sper heeft opgezet ( geeft evenveel aandrijving op linker en rechter achterwiel) neemt ons busje rustig het steile hobbelige pad. Terug op de camping aangekomen zien we een fiche met een korte wandeling van ongeveer 4,5 km vanaf de camping naar Roca Foradada, een grote rode rots met een gat erin. Onze benen zijn nog niet moe genoeg, dus lopen we in de warme zon naar de rots. Onderweg rapen we hazelnoten die we ook maar direct met een steen kraken, héérlijk zijn ze!

Wandelen maakt hongerig en we eten het restant van ons brood met geitenkaas aan de rots. We maken er soms grapjes over dat we allebei zo uit kunnen kijken naar het eten. Als we maar kunnen eten zeggen we dan. Terug aangekomen op de camping komt er een Belgische camper aanrijden die pal naast ons komt te staan. We mopperen wat. Er staat nog één andere kampeerder op het terrein en verder is er plek in overvloed, maar toch komt hij naast ons staan. Zal je zien dat het ook nog een snurker is mopperen we tegen elkaar. Het echtpaar zegt ietwat verontschuldigend dat op deze plek de satelliet ontvangst het beste is. Het blijkt een aardig stel te zijn, dus onze mopper is al snel over. Na gekookt te hebben in het warme zonnetje is het alweer eten, maar nu met een wijntje erbij. We bestuderen de kaart van noord Spanje en besluiten morgen naar NP la Sierra de Guara te rijden, zo'n 190 km van hier.

Donderdag 4 oktober

We vertrekken op tijd en rijden via een mooie route naar het dorpje Rodellar in Nationaal Park la Sierra de Guara. De navigatie neemt de snelle weg, maar we hebben een andere route uitgestippeld, die wel wat langer duurt, maar veel mooier is. We moeten op zo'n 17 km voor de afslag naar het dorp nog boodschappen doen, want we hebben gelezen dat in het dorpje zelf maar weinig te krijgen is. Er leidt ook maar 1 weg naar het dorp in de bergen. De camping El Puente ligt aan de rivier Alcanadre met kristalhelder water en naast een oude Romaanse boogbrug. Als je daar op staat, kijk je een prachtige kloof in. Hier wordt veel gewandeld, geklommen en aan Canyoning gedaan. We doen het verder rustig aan en luieren wat aan het riviertje. Het water is ijskoud. Morgen gaan we een pittige wandeling doen vanaf de camping: de real de Mascun route.

Vrijdag 5 oktober

Als ik deze ochtend opsta vraag ik me af of ik wel tot wandelen in staat ben vandaag. Gisteren middag begon de pijn in mijn nek op te komen. Het werd zo erg dat ik 's avonds naar de zwaardere middelen moest grijpen, iets wat ik niet graag doe. Deze ochtend is het dus helaas nog niet over. Bart zegt dat we er ook een rustig dagje van kunnen maken en de kleren en het dekbedovertrek wassen. Ik twijfel en baal. Het is alweer even geleden dat ik nog zo'n nekpijn heb gehad en dan nu net tijdens onze vakantie. Na het ontbijt besluit ik toch te gaan wandelen. Als het echt niet gaat komen we maar eerder terug. Om 09.45 lopen we de camping uit naar Rodellar, van waaruit de wandeling begint. Bart heeft 'm in zijn gps geladen. In het dorpje zoeken we naar de start van de wandeling. Het staat niet goed aangegeven en de gps van Bart heeft er blijkbaar niet zo'n zin in vandaag. Hij geeft rechte lijnen aan ipv een wandelpad. Na een kwartier zitten we dan eindelijk op de juiste route. Het gaat eerst steil naar beneden de kloof in. Al snel zien we klimmers die zich aan het voorbereiden zijn om tegen de steile bergwand omhoog te klimmen. Verschillende keren steken we het riviertje de Mascun over via de stenen die in de rivier liggen. Gelukkig heb ik mijn wandelstokken bij vandaag. De kloof is prachtig. Aparte rotsformaties in allerlei kleuren. De zon komt langzaam de berg over en het wordt warmer. Na een uur gaat het pad steil omhoog en klimmen we steeds hoger de kloof uit richting het verlaten dorpje Otin. De rotsformaties worden grilliger en steken als enorme pieken de lucht in. Ik kan enkel van het uitzicht genieten als ik even stil sta. Tijdens het klimmen is het concentreren op de stenen waar ik over moet. Ineens lijkt het pad op te houden en kijk ik de diepte in. Mijn maag draait al een beetje en ik voel de spanning in mijn benen. Het pad loopt steil naar beneden en is bezaaid met losse stenen en grind. Ik hou wel van een uitdaging maar dit is er over. Ik draai mijn stokken langer omdat dit in de afdaling gemakkelijker loopt. Bart vraagt: ' wat ben je aan het doen schat?'. Mijn stokken langer maken voor deze afdaling, antwoord ik. ' Hoezo afdaling, het pad loopt links van je verder omhoog' zegt Bart lachend. Met een zucht van verlichting, maar toch wat gegeneerd, draai ik me om en loop verder. Ik heb het al vaker gezegd: ik ben een echte outback-miep. Ik struikel over stenen, loop met mijn hoofd tegen een tak van een boom aan, volg het verkeerde pad en stoot mijn hoofd wel iedere dag in onze bus. Ik ben in Australië zelfs eens uit onze bushcamper gevallen omdat ik, terwijl ik mijn handen vol had, met mijn schouder tegen de deur duwde, deze net iets te snel openklapte, waardoor ik dus pardoes ineens buiten op de zanderige grond lag. Ook vandaag ben ik ontelbare keren gestruikeld. Vooral als ik moe begin te worden lijken mijn voeten een eigen wil te hebben. Mijn hersenen hebben dan minder controle over mijn loopgedrag, met als gevolg struikelen of omzwikken van mijn voeten. Een idioot en onhandig gezicht soms, maar gelukkig tot nu zonder grote gevolgen.

Na 1,5 uur klimmen bereiken we het vervallen gehucht Otin. Iets verder eten we op een schuine rotswand onze boterhammen. We maken nu een bocht en wandelen via de andere kant langzaam terug. Een stuk over de hoogvlakte waar het gemakkelijk wandelen is. Ontspannen wandelen nu. De sprinkhanen springen weg voor mijn voeten en laten hun fel blauw gekleurde vleugeltjes zien. In de lucht zweven grote roofvogels. We komen bij de Dolmen van La Losa Mora, een prehistorische graftombe gebouwd door de herders van Guarnzo'n 4000 jaar geleden. Langzaam dalen we weer af in een andere kloof. Ook nu lopen we over grote stenen en grind, maar gelukkig is het niet al te steil en helpen mijn stokken me veilig naar beneden. Het laatste stuk naar Rodellar is weer klimmen en om 16.15 uur lopen we het campingterrein op. We hebben meer dan 19 km gewandeld. Ik ben flink moe en de pijn in mijn nek is helaas niet over. Maar ben toch blij dat we deze mooie wandeling hebben gedaan. Morgen een ontspannen dag in het vooruitzicht, met een was en wat luieren. Misschien zelfs wat tijd om te lezen.

Groeten Bart en Angelique