22/23/24/25 oktober
Maandag 22 oktober
Het is al heerlijk warm als we deze ochtend op ons gemakje opstaan. Na het ontbijt gaat Bart zwemmen in zee en ik prul wat aan bij de camper. Mijn e-reader ligt onaangeroerd in mijn rugzak. Ook nu heb ik geen zin in lezen, wat uitzonderlijk is als ik op vakantie ben. Meestal lees ik wel een aantal boeken uit. Het bijhouden van ons blog houdt me echter ook goed bezig. We doen het nog eens rustig aan vandaag. De ontsteking in mijn nek is nog steeds niet over en ondanks de pillen, kost het onderdrukken van de pijn me veel energie. Als Bart de snaren op zijn gitaartje vervangt, ontspan ik op een stoel in de zon, kijkend naar alle activiteit rondom ons. Het begint zowaar op vakantie te lijken, hoor ik enkelen van jullie zeggen?. Hoe fijn niks doen ook kan zijn, na het middageten wandelen we toch weer rustig langs het strand naar Altafulla, een dorpje aan de kust, enkele kilometers van de camping vandaan. Daar zoeken we een rots en hier hebben we drie uur !! wederom helemaal niets gedaan! Tenminste....ik heb niets gedaan. Bart heeft nog twee keer gezwommen. Op de rots heeft Bart ook nog, terwijl ik met mijn hoofd in zijn schoot lig, mijn nek behandeld. De mensen die net op dat moment langs liepen, hebben hopelijk geen verkeerd beeld gekregen van waar wij mee bezig waren?. We zijn' s avonds in slaap gevallen met het geluid van de golven die op het strand rollen, met in ons achterhoofd toch al een beetje de volgende dag. Een dag van kilometersvreten.
Dinsdag 23 oktober
De zon schijnt al, als we om 09.00 vertrekken voor een rit van 470 km naar Millau in Frankrijk. Er zijn noordelijker niet veel acsi campings meer open, dus het is goed plannen hoe we rijden. Een camperplaats voor 1 nacht kan ook nog, maar we hebben toch graag een douche na een dag rijden. Onze bus is van alle gemakken voorzien, zelfs een handdouche voor buiten, maar die zullen we maar niet gebruiken op een camperplaats. We zouden nogal wat opzien baren en in het ergste geval worden weggejaagd?. We nemen vandaag veel snelwegen omdat we graag op tijd op de camping zijn, zodat we nog even van het mooie weer kunnen profiteren.
's Middags een fijn plekje opgezocht om te lunchen. Hiervoor rijden we graag een stukje om. Dat stukje is een half uur geworden omdat we natuurlijk weer op een smal zandweggetje uitkwamen, waar toch iets teveel wind was. Tot we uiteindelijk, nadat we tussen de wijnvelden reden, een plek vonden bij Étang de la palme, een meer tussen Perpignan en Narbonne. Geen mens verder te bekennen, dus heerlijk rustig.
Rond half vijf zijn we aangekomen in Millau en staan we op een kleine camping aan de rivier Ie Tarn. Morgen weer een dag voor de boeg met zo'n 480 km te rijden.
Woensdag 24 oktober
Het is onverwacht koud geweest vannacht. Vanmorgen bibberend van de kou ons ontbijt gegeten. De thermometer staat op 2 graden als we richting het volgende doel rijden: een camping in het gehucht Merry-sur-yonne. De zon schijnt wel volop. Als we in de buurt van Clermont Ferrand rijden, halen we herinneringen op aan onze eerste bergwandelingen samen. Ongeveer 15 jaar geleden zijn we een week met mijn broer Michel en twee vriendinnen op vakantie in deze omgeving geweest. Bart en ik zijn destijds naar de top van de Puy de Sancy gewandeld. Voor mij was dat een nieuwe, heerlijke ervaring. Er zouden nog vele bergwandelingen volgen. Bart herinnert zich ook nog dat ik tijdens een bezoek aan Clermont Ferrand met mijn 'piep' ...tegen een paaltje ben gelopen Toen was ik dus al wat onhandig vrees ik.
De bergen veranderen langzaam in glooiende heuvels met omgeploegde akkers. Er wordt veel friet gegeten hier. We zien veel witte, mobiele frituren met daarin grijzende mensen. Het lijkt erop dat redelijk wat pensionarissen een frituur kopen om in het zuiden wat bij te verdienen Sorry camperaars, dit is een grapje van Bart om mijn pa wat te plagen.
Deze middag doen we de boodschappen en plassen we in een grote Carrefour. We plassen overigens niet Ãn de Carrefour, maar in het toilet natuurlijk. Daarna eten we onze boterhammen op de parking van de Carrefour omdat het nog steeds koud is buiten. Echt handig zo'n winkel! Rond half vijf komen we op de camping aan en wandelen we onze stijve spieren wat los langs de oever van de L'Yonne.
We laten ons nog eens gaan en eten deze avond in het restaurant op de camping. We hebben gelezen dat het eten erg goed is en dat de locale bevolking hier ook komt eten. Het zou kunnen dat de locale bevolking geen keuze heeft, want we zien geen andere restaurantjes in de buurt. Het eten blijkt echter inderdaad verrassend lekker. Een geitenkaastaartje met salade vooraf voor mij en gebakken camembert stukjes met salade voor Bart. Als hoofdgerecht voor beiden een brochette van rund, met sla en frietjes, rode wijn, water en als dessert voor Bart een sinaasappeltaartje met flan en slagroom. Met onze buiken goed gevuld gaan we de nacht in, nog even wakker geschud door een luidruchtig Engels gezin dat hoorbaar aangeschoten over de camping loopt.
Donderdag 25 oktober
We vertrekken wat vroeger want Bart wil graag vandaag thuis aankomen. We moeten nog 650 km rijden, waarvan niet alles snelweg. Na zo stil mogelijk opgeruimd te hebben, rijden we om 08.05 uur van de camping. Het is gelukkig niet zo koud als gisteren. We rijden binnendoor via stille, goed berijdbare landwegen naar St. Dizier. We komen nauwelijks stoplichten tegen. Ook in Spanje zie je deze nauwelijks op de binnenwegen. Het aveceert goed. Het landschap wordt vlakker, afgewisseld met glooiende heuvels. Zelfs de koeien beginnen weer op die van bij ons te lijken.
Net voor St. Dezier ziet Bart ineens een groep grote vogels op een akker. ' Wat zijn dat veel reigers ' roep ik uit. ' Dat zijn denk ik kraanvogels schat', zegt Bart lachend. Omdat het er zoveel zijn, zoek ik even op internet naar kraanvogels in Frankrijk. Wat blijkt: deze mooie grote vogels met vleugels tot wel twee meter breed, zijn het symbool van Lac du Der. Vanaf half oktober tot half maart kan je ze hier spotten. Ze sterken ieder jaar op deze plek aan tijdens hun grote trektocht. Tussen de 60.000 en 140.000 kraanvogels overnachten aan het meer, de belangrijkste tussenstop in Frankrijk. Net voor zonsopgang vliegen ze in grote getalen op om voedsel te zoeken, om weer terug te keren tegen zonsondergang. Dit zou een toverachtig mooi spektakel moeten zijn. Ik markeer deze plek in mijn app maps.me omdat hier aan het meer ook een camping ligt. Wie weet een mooie tussenstop voor een volgende vakantie.
Foto van het internet: kraanvogels
We lunchen wederom op een parkeerplaats bij een wegrestaurant. Er zitten nog steeds enkele vliegen in onze bus. We hebben al van alles geprobeerd om die krengen uit de bus te krijgen, maar ze zijn ons steeds te snel af. Supervliegen wonen er in Frankrijk! Gisterenavond heb ik er toch weer een paar naar de eeuwige jachtvelden gestuurd. Bart zegt ineens dat vliegen kotsen. Ik geloof mijn oren niet en moet er hard om lachen. Op mijn netvlies verschijnen ineens kotsende vliegen die onze spullen aan het bevuilen zijn. Het internet biedt soelaas helaas. Vliegen eten blijkbaar niets liever dan vuilnis, poep en rottende kadavers. Gelukkig zijn deze drie dingen in onze bus niet aanwezig. Alhoewel...een vuilniszakje hangt wel aan de deur. Een vlieg kan niet kauwen, lees ik, vandaar dat slurfje aan hun mond. Dus als hij ergens zijn 'tanden' in wilt zetten, spuugt hij er eerst op! Dat zorgt ervoor dat het voedsel oplost, zodat hij het naar binnen kan zuigen. Ik lees ook nog: dus als een vlieg iets wil eten -of eigenlijk wil opslurpen- kotst hij eerst op je bord! Iedere keer wanneer een vlieg nu om mijn hoofd vliegt in de bus en hij mij weer te snel af is, heb ik het gevoel dat hij mij stiekem aan het uitlachen is. Om half vijf komen we, na 8 uur rijden, eindelijk aan in het vertrouwde Lommel. Onze woonkamer voelt ineens groot aan. Een voordeel van thuiskomen: je hoeft nu niet meer te bukken, zegt Bart tegen mij.
We hebben een heerlijke vakantie gehad, die zoals altijd, smaakt naar meer vakantie. Maar het is erg fijn om familie en vrienden weer te zien. Lieve lezers, bedankt dat jullie op deze manier met ons zijn meegereisd en bedankt voor de leuke, lieve grappige reacties!
Groeten Bart en Angelique
18/19/20/21 oktober
Waarom weet ik niet, maar ik had even geen zin en inspiratie om te schrijven. We zijn ook allebei al aan de terugweg naar huis aan het denken. Een terugweg waar we helemaal geen zin in hebben, maar die we nu al moeten plannen. Stom, want we beseffen ook heel goed dat we een heerlijke vakantie hebben en moeten genieten van iedere dag. Nog niet teveel aan naar huis gaan denken dus. Donderdag hebben we Almeria bezocht, waar het grootste Arabische fort van Spanje staat: Alcazaba. De naam geeft al stof tot fantaseren naar wat zich daar allemaal moet hebben afgespeeld. Ze zijn met de bouw ervan begonnen in 955 en dat is doorgegaan tot in de elfde eeuw! Vanaf het fort, dat gratis te bezoeken is, heb je een mooi uitzicht over de stad en de haven.
' Heb je iets voor de wc-madam?' vraagt Bart mij als we voor de toiletten staan. Ik wil mijn portemonnee al pakken, maar iets houdt me tegen. Ik zie een jonge vrouw, wat slordig gekleed, bijna helemaal in het wit. Een wijde broek, trui om haar heupen geknoopt, wit t-shirt. Ze praat met een andere vrouw en loopt dan langzaam weg. Poeh! Ben ik even ontsnapt aan een zeer gênante situatie! Maar goed dat ik haar geen 50 cent heb gegeven voor het gebruik van de toiletten. Over toiletten gesproken: door het bezoek aan het fort vroeg ik me af hoe ze heel vroeger naar het toilet gingen. Eeuwen lang werd dat gedaan in een kuil of in een pot. Maar het 'toilet' blijkt echter al zeer snel uitgevonden zijn. Na opgravingen in Pakistan zijn geavanceerde toiletten en riolen blootgelegd, waarvan sommige stammen uit 2600 voor Christus! Bij burchten en kastelen zie je soms nog een erker in de muur, met daarin een plank met een ronde opening boven de slotgracht. Het vieze zooitje viel dan enkele meters naar beneden in de gracht. Dat zal flink gestonken hebben! Gelukkig hebben ze nu moderne toiletten in het fort gemaakt en kan ik het vieze zooitje gewoon doorspoelen. Na het bezoek aan het fort lopen we de kleine straatjes van de stad in tot we aan het oudste tapas barretje van Almeria komen: casa Puga. De muren hangen er vol met foto's en flessen wijn. Aan het plafond bungelen grote hammen te wachten tot ze aangesneden worden. Nee, we serveren geen koffie en ook geen tomatensap, zegt de Barman als we drinken bestellen. Dan maar twee witte wijn, het is tenslotte al kwart voor één in de middag. Vier tapas en twee wijn voor €8,--. Zo'n tapasbar zou er ook wel in Lommel mogen komen.
We lopen nog wat rond, wat weer hongerig maakt, dus gaan we op een terras zitten bij een andere tapasbar. Dit keer zeven heerlijke tapas en drie drankjes voor €15,50. Als we de boquerones fritos bestellen (gefrituurde ansjovis) barst het noodweer los. We vluchten de bar in. Uiteindelijk moeten we door de stromende regen en harde wind terug naar de auto lopen.
Vrijdag 19 oktober
We verlaten na vijf nachten, camping Los Escullos in het mooie Cabo de Gata natuurpark. Het doel is het dorpje Javea dat bijna 400 km noordelijker aan de kust ligt tussen Benidorm en Valencia. Volgens de website weeronline zou het weer vandaag het cijfer 9 krijgen. Hoopvol kijken we naar de lucht die er echter zwaar bewolkt en vochtig uitziet. Het begint te regenen. Ik denk dat de poetshulp van weeronline per ongeluk het weer heeft ingegeven, tijdens het poetsen van de knoppen van de computer. Toch piepen enkele zonnestralen door een gat in het dichte wolkendek, wat een mysterieus sfeertje geeft. Muziek van Eros Ramazzotti komt uit de boxen. Gegrepen door de muziek maakt het de natuur rondom mij, ontroerend mooi. In de afdalingen hebben we goed zicht op de imposante bergen die een kleurenpracht laten zien van rode, gele en bruine steen wat goed samengaat met het groen van de struiken. Enkele oleanders aan de kant van de weg hebben nog roze bloemetjes. Ook al regent het, zelfs de rit over de snelweg is nu mooi. Het heeft hier wel hard geregend, want hele velden met sinaasappelbomen staan onder water. Als we Benidorm naderen wordt het drukker op en langs de weg. Overal staan ineens huizen. We zijn het niet meer gewend. Maar dan komt de skyline van Benidorm in zicht. Bizar! Ongeveer 30 jaar geleden ben ik eens in Benidorm geweest. Er was toen al een scheiding tussen het oude gedeelte van de stad en het nieuwe, met de hoge appartementsgebouwen. Nu lijken de enorm hoge gebouwen onderling te concurreren wie het hoogste en modernste is. Het is bijzonder om te zien vanaf de snelweg en bijna mooi. Gelukkig wordt het weer wat rustiger als we de snelweg verlaten en in Javea aankomen. De camping is niet helemaal vol, maar er staan meer vakantiegangers dan we gewend zijn. De lucht klaart ineens op, de zon gaat volop schijnen en we lopen naar het strand wat verrassend mooi is. Het dorp heeft een kleine boulevard met restaurantjes en een lang strand, waar je de auto naast kunt parkeren. Bart neemt zelfs een duik in 't toch wel koude water. Een heerlijke afsluiter van deze dag.
Zaterdag 20 oktober
We moeten langzaamaan noordelijker rijden en besluiten nog eens het binnenland in te gaan naar het dorpje Arnes in natuurpark Dels Ports, 350 km verder. Op internet hebben we gezien dat daar mooie wandelingen zijn in een kloof langs de rivier, waarna je uitkomt bij natuurlijke rotspoelen. Als we op de camping aankomen en het dak van onze bus open duwen, zakt het dak scheef. Er blijkt van een scharnier een schroef los te zijn gekomen. Deze schroef is nog niet zo gemakkelijk weer te bevestigen. Er is heel wat prutswerk nodig voor het Bart lukt de schroef weer op z'n plek te krijgen. Helemaal goed zit hij nog niet, want we kunnen de moer niet vast draaien. Dat is een klusje voor thuis. Nadat we ons op de camping hebben geïnstalleerd, wandelen we rond vijf uur het dorpje in en verder langs de amandelbomen, waar we stiekem enkele amandelen plukken. Camping Els Ports blijkt echter niet helemaal de juiste keuze te zijn. Naast de camping ligt een varkenshouderij en een sterke geur komt in vlagen onze richting uit. Ook zijn hier weer veel vliegen. Door de penetrante geur, eten we binnen in onze auto. Aangezien we hier komen voor de wandeling, vragen we 's avonds aan een Spanjaard waar het beginpunt is. We laten hem de wandeling op onze computer zien. Hij wijst ons op een rode tekst bovenaan de website. In gebrekkig Engels maakt hij ons duidelijk dat deze wandeling nu niet te doen is. Het is zelfs verboden. Er is noodweer geweest de vorige dag en de rivier is nu wild en aangezwollen door de hevige regen. Ook is er gevaar voor vallende rotsen en zijn stukken van de wandelweg afgebrokkeldb:. De volgende ochtend is het koud en vochtig buiten. We besluiten daarom maar weer richting kust te rijden. Daar zijn de weersvoorspellingen ook iets beter.
Zondag 21 oktober
Een heerlijke, zonnige dag vandaag! Vanmorgen vroeg vertrokken en na ruim 140 km rijden, staan we op camping Tamarit beach resort, net boven Tarragona. Het is een joekel van een camping, met een groot zwembad, direct aan zee met een mooi lang strand. Er staan ook joekels van campers hier. We begrijpen soms niet hoe ze met zo'n lang, groot ding kunnen rijden en manoeuvreren op de camping. Onze bus staat nu parmantig tussen de joekels op een fijn plaatsje, één rij met kampeerders voor ons, met een uitzicht op zee als we onze nek naar links strekken. Gewoon lekker langs het strand en over de rotsen gewandeld vandaag, wat een flink eind mogelijk is hier. Geen volgebouwde kust gelukkig, maar een gezellig dorpje iets verderop.
Deze avond lezen we op internet dat er donderdag en vrijdag in het noord oosten van Spanje, ook waar wij nu zitten, een enorm noodweer is geweest. Het gaat om de meest intense regenval van de afgelopen tien jaar! Scholen en openbare parken zijn zelfs gesloten vanwege het gevaar en mensen moesten binnen blijven. Wij zijn aan dit natuurgeweld ontsnapt door net na het noodweer aan te komen. In de nacht van donderdag op vrijdag was het in Valencia noodweer en wij zijn vrijdag langs Valencia afgereden. Als we een dag eerder waren vertrokken uit Cabo de Gata hadden we onze peren gezien en was het nog maar de vraag of we droog gebleven waren in onze bus! Het noodweer is zaterdag overigens afgezakt naar het zuiden richting Almeria en Malaga. Voorlopig zitten we hier dus droog.
Groeten Bart en Angelique
16/17 oktober
Dinsdag 16 oktober
De geplande fietstocht is in het water gevallen, want het heeft de hele nacht en ochtend geregend. De was die ik gisteren heb gedaan hangt kletsnat aan de draad. We doen het dus maar op ons gemakje, alhoewel Bart het niet kan laten om in de regen te gaan zwemmen. ' Heel vreemd, maar er was niemand anders aan het zwemmen', zegt hij als hij later nat en bibberend terugkomt. Ik hou me wat bezig met het bewerken van foto's.
Na de middag klaart het op en wandelen we naar het dorpje la Isleta. We willen iets drinken op een terrasje aan zee, maar er wordt ons door de ober verteld dat we dan ook iets moeten eten. Het is half drie, eind oktober en niet druk. Heel vreemd dat we niet gewoon iets kunnen drinken. Er is verder geen barretje te vinden, dus wandelen we langs het strand en de rotsen terug naar Los Escullos, onderweg regelmatig stilstaand voor een foto.
Bart weet altijd wel een kortere weg te vinden, ook al moet ik dan soms op handen en voeten de rotsen over! Toch weer zo'n 10 km gewandeld. We hebben geen zin om deze avond te koken, dus besluiten we uit eten te gaan in het restaurant op de camping. Voor andere restaurants zouden we de auto moeten nemen, maar we zien er tegenop om heel de boel weer in te pakken, enkel om te gaan eten. Een zeer vriendelijke ober beveelt ons het dagmenu aan voor €12,50 pp inclusief een drankje. We nemen allebei vooraf een salade caprese, als hoofdgerecht gegrilde kip met frietjes voor Bart en inktvis voor mij. Als toetje een ijstaartje met chocolade en 2 witte wijn. Totaal dus € 25,- voor een prima maaltijd en vriendelijke service.
17 oktober
Vandaag is het een stralende dag. De zon schijnt volop en we stappen eindelijk weer op de fiets voor een tocht van 73 km en 913 hoogtemeters naar het dorpje Agua Amarga en terug. Mijn nek is helaas nog steeds pijnlijk, maar het is genieten op de fiets! Dit natuurpark is echt mooi met afwisselende landschappen, herders die met hun hond de geiten hoeden, de rust en het zonnetje. We houden even halt bij het dorpje Los Albaricoques, waar de beroemde regisseur Sergio Leone en acteur Clint Eastwood verschillende scènes uit hun spaghetti Western A Fistful of Dollars hebben opgenomen. Ze filmden hier vanwege het landschap ( dat veel leek op het Amerikaanse Westen), maar ook vanwege de goedkope arbeidskrachten. De economie in Almeria ontwikkelde zich in de jaren 60-70 razendsnel door de western filmindustrie. Er zijn uiteindelijk meer dan 400 films opgenomen in de omgeving van Almeria.
Als we in Agua Amarga aankomen hebben we honger. In mijn ooghoeken zie ik ineens iets felgroens op een witte muur. Ik draai om en zie een grasgroene kameleon tegen de muur geplakt hangen. Hij blijft rustig zitten als ik een foto van hem maak. Wellicht is hij het gewend om de aandacht te trekken, alhoewel je van een kameleon zou verwachten dat hij wit zou zijn tegen een witte muur. Het dorpje is niet groot, maar heeft een mooi strand en ziet er wel gezellig uit. Op internet hebben we een goed tapas restaurantje gevonden, waar we dus naar op zoek gaan. We hebben deze vakantie nog geen tapas gegeten. Helaas een tegenvaller. Het restaurant is geslossos! Sterker nog: we vinden geen enkel ander restaurant dat geopend is, behalve een pizzeria! Uiteindelijk zitten we dus aan een tafeltje in de schaduw in Spanje, Italiaans te eten, wat overigens wel lekker was! Na het eten rijden we via een andere weg terug naar de camping, waar we nog eens luieren aan het zwembad. Het zal waarschijnlijk voorlopig de laatste zwembad-dag zijn, want de weersvoorspellingen geven flinke regenbuien de komende dagen. We hebben op internet gekeken of ergens in de buurt het weer beter is, maar overal in Spanje ( behalve nog zuidelijker) is het zwaar bewolkt met regen. We hebben daarom het plan om morgen de stad Almeria te gaan bezoeken.
Groeten Bart en Angelique
14/15 oktober
Zondag 14 oktober
Vandaag om 8.15 uur vertrokken voor een rit van 230 km. We hebben met hulp van de ouderwetse gedetailleerde wegenkaart, een route van het dorpje Maria recht naar ' beneden' uitgestippeld tot aan los Escullos. Een gehucht in natuurpark Cabo de Gata aan de kust bij Almeria. We zijn hier al eerder geweest. Mocht dat niet het geval zijn, zou je wellicht, voordat je het natuurpark inrijdt, al rechtsomkeer gereden zijn. Je rijdt namelijk eerst door een 'zee' van plastic. Dit zijn de kassen die de groenten-en fruitteelt beschermen. Eenmaal in het natuurpark zijn geen kassen meer te zien gelukkig. Het park is van vulkanische oorsprong en de kusten zijn grillig, met vele steile kliffen en overhangende rotsen. Het landschap is woestijnachtig met grote agaves en cactussen. Tussen de kliffen vind je kleine strandjes, die vaak enkel te voet bereikbaar zijn. Sommige stranden zijn ook met de auto bereikbaar. Clint Eastwood heeft hier veel van zijn westerns opgenomen omdat het hier zo desolaat en woestijnachtig is. In de middag barst een flinke regenbui los terwijl we net de supermarkt uitkomen in San José. In de auto wachten we tot de bui over is en spreken we een geluidsfragment in voor mijn jarige nichtje Teun die alweer zeven wordt vandaag. We rijden daarna eerst vanaf San José langs de kust over een gravel weg richting het dorp Cabo de Gata. Ongeveer 12 jaar geleden hebben we deze weg ook gereden en het was toen verlaten en ruig, met velden vol agaves. We konden toen de auto( 4x4) tot vlak aan de strandjes rijden. Nu rijden we over dezelfde gravel weg, net als vele andere auto's en zelfs bussen. De strandjes zijn enkel nog te voet te bereiken vanaf parkeerplaatsen. En we staan ineens voor een hek en kunnen niet meer verder langs de kust. De weg is afgesloten. We besluiten de andere kant op te gaan langs de kust tot aan playa del Playazo waar grillige kalksteenrotsen het strand beschermen. Er is een fotoshoot gaande op verschillende plekken, waar bevallige dames in luchtige kledij poseren. Een van de Duitse fotografen geeft al druk pratend aanwijzingen aan de dame boven op de top van een rots, waar ze in een ietwat vreemde positie, zittend op de harde puntige stenen, mooi zit te wezen. Bart wordt aangestoken en geeft mij dezelfde aanwijzingen, die ik echter wijselijk negeer. Het is hier erg mooi en we wandelen en rijden hier rond tot een uur of vijf waarna we naar de camping gaan.
We staan op camping Los Escullos op 1,5 km van zee. Omdat hier eindelijk eens goede WiFi voorhanden is, werk ik na het eten ( een heerlijk gevulde vissoep) ons blog bij met de foto's en gaat Bart nog een eindje wandelen naar zee. De lucht kleurt paars en daarna oranje van de zonsondergang en het wordt donker terwijl Bart nog steeds niet thuis is. Verdorie, mopper ik in mezelf, dadelijk verstapt hij zich of verdwaalt hij in het donker en hij heeft geen gsm bij. Ik bedenk al bij mezelf hoe lang ik nog zal wachten voor ik hem moet gaan zoeken, als zijn lachende gezicht ineens voor het raam verschijnt. Gelukkig!
Maandag 15 oktober
Bart heeft een fietsroute uitgestippeld op de gps van 72 km naar het dorpje Agua Amarga en terug. Als ik het toiletgebouw uitloop, zie ik Bart die de afwas aan het doen is. Hij kijkt me aan en vraagt of het wel verstandig is om vandaag te fietsen. Hij ziet aan mijn ogen dat het niet heel goed met me gaat vandaag. Ik twijfel weer, maar geef aan dat het inderdaad beter is om het wat rustiger aan te doen deze dag. We besluiten naar zee te wandelen en gewoon te zien hoever we gaan. We wandelen op ons gemak richting San José, hoog langs de grillige steile kust. Het is hier rustig en het weer is heerlijk. Als we bij een mooi strandje aankomen wat in de diepte ligt, ziet Bart een pad naar beneden. Wat doen we, vraagt hij me? 'We kunnen kijken hoever we komen' antwoord ik. Dus lopen we het steile pad naar beneden totdat we aan een stuk komen, waarbij ik de kriebels weer in mijn maag en benen krijg en ik gewoonweg niet meer verder durf. Vandaag ben ik niet in mijn goede doen, dus ik zeg Bart dat ik hier wel op een steen blijf zitten zodat hij nog even verder naar beneden kan om wat foto's te maken. Daar zit ik dan, nog wat wankel van binnen en licht balend dat ik niet verder kan. Terwijl Bart als een berggeit naar beneden loopt, geniet ik van het uitzicht en de zon. Als Bart beneden is roept hij dat het wel een mooi plaatje is voor een foto: ik zo hoog op die gele rotsen. Da's dan weer mooi meegenomen !
Later eten we onze boterhammen op de rotsen aan zee en wandelen op ons gemak terug naar de camping, waar we zowaar enkele uurtjes ( samen met de vliegen) aan het zwembad hebben gelegen! Voor het eerst deze vakantie ! ( kon ook niet eerder, want de zwembaden op de andere campings waren al dicht of er zat geen water meer in).
Morgen gaan we waarschijnlijk toch de fietstocht doen die Bart heeft uitgestippeld.
Groeten Bart en Angelique
10/11/12/13 oktober
10 oktober
Vandaag wordt een dag van veel kilometers vreten. We zoeken de zon en warmte op en proberen natuurlijk ook nog mooie natuurparken aan te doen. We zijn eigenlijk wel een beetje cultuur-barbaren. We zien vele paleizen, kloosters, kastelen, burchten van op afstand. Veel grotere dorpen en steden hebben een oud kasteel, oude kerk of burcht. We rijden ze zomaar voorbij. We vinden het bezoeken van een mooi dorp, mooie stad of een museum op z'n tijd erg leuk om te doen, maar liever zijn we in de natuur. Echte natuur-junkies zijn we. We speuren het internet en de gedetailleerde kaart van Spanje af, op zoek naar mooie wandelingen of natuurparken. Maar vandaag dus niet. Om 10.10 uur vertrokken voor een rit van 409 km naar het dorpje Ruidera en camping Los Batanes. Het ligt aan een groep van smalle meren die met elkaar verbonden zijn door een riviertje of waterval. We kiezen er vandaag voor om de snelweg te nemen. Het is ook de enige manier om op redelijk korte tijd in Ruidera aan te komen. Klassieke muziek, Bruce Springsteen, Kacey chambers en nog veel meer muziek, begeleidt ons gedurende de lange rit. Het is fris buiten, dus eten we deze keer 's middags niet op een prachtige plek, maar op een parking bij een benzinestation in onze bus. Het is enorm vol in de bus want ook een was hangt nog te drogen. Ondanks dat, toch gezellig zo samen ?. Trouwens nog een tip voor reizigers in de auto: we hebben op onze stoelen een hoes van schapenvel, tenminste, de zitting en rug is van het schaap, de achterkant een nepperd. Het is heerlijk koel in de zomer ( je blote benen plakken niet aan de zitting) en juist lekker warm als het koud is. Als we het dorpje Ruidera bereiken, moeten we nog een 8 km langs de meren naar de camping rijden. We stoppen onderweg bij een prachtig meer met een kleine waterval. Op de oever staan grote bomen waarvan de wortels als dikke slangen over de grond kruipen. Bart maakt er verschillende foto's met lange sluitertijd en donkere grijsfilter. Het bewegende water wordt op deze manier zijde-achtig en sprookjesachtig.
Rond vier uur zijn we op de camping en wandelen onze stijve benen los langs het meer. We koken samen pasta-pesto met chorizo, paprika, tomaat, komkommer en wortel. Het rode wijntje maakt het af. Koken doen we overigens op een 2 pits kooktoestel met bio-ethanol. We hoeven op deze manier geen gasflessen mee te sjouwen en kunnen ook buiten koken zonder te worstelen met een slang en gasfles. We nemen een vijf literkan vol met bio-ethanol mee, waar we gemakkelijk vijf weken mee vooruit kunnen. Wel gebruiken we op campings een waterkoker om het water voor bijvoorbeeld de pasta of koffie al voor te koken. Zo sparen we bio-ethanol.
Morgen staat een wandeling langs de verschillende meren op het programma.
11 oktober
Het stikt hier van de vliegen. Gisteren heb ik zeker 30 vliegen in onze bus een kopje kleiner moeten maken. Een paar vliegjes binnen vinden we niet erg, maar een hele horde is teveel van het goede. Deze morgen na het ontbijt zijn we begonnen aan de wandeling vanaf de camping langs de meren. Helaas is het erg bewolkt en moeten we langs de asfaltweg lopen, die we gisteren ook al met de auto hebben gereden. Midden op het asfalt zit een eend. Als we naderen vliegt hij op en fladdert naar het water, zijn flippertjes vooruit gestoken om zo netjes op het water te landen. ' Als jij een eend zou zijn', zegt Bart, 'zou je waarschijnlijk per abuis je flippers niet vooruit steken en struikelen over het water, om vervolgens voorover op je eende-bek op het water te belanden'. ik moet lachen en zie het al voor me. Je zou weleens gelijk kunnen hebben, zeg ik lachend. Aan de andere kant van de meren ligt een wandelpad volgens de app maps.me, maar de twee oversteken zijn door lange linten en borden afgesloten. No pasar. We lopen daarom nog een stuk verder langs het asfalt tot we uiteindelijk met behulp van de app, een oversteek vinden en we rustig langs de andere kant kunnen wandelen, zonder het gevaar door een auto aangereden te worden. De meren en watervallen zijn mooi, maar er is teveel toerisme. Niet dat het nu druk is, maar er staan (nu) gesloten restaurants en barretjes langs de kant en je kan door de houten afzetting niet dichtbij sommige watervallen komen.
Voor gezinnen met kinderen is het hier wel heerlijk toeven als het warm is, want je kunt dan zwemmen. Nu is het te fris daarvoor. Na drie uur wandelen zijn we weer terug op de camping. De vliegen zijn er helaas ook nog. Er staan best veel Nederlanders op deze camping en het wordt stilaan drukker met Spanjaarden vanwege het feest van de maagd van Zaragoza op 12 oktober. Morgen zijn wij weer vertrokken, richting warmwaterbronnen dichtbij het dorpje Huescar en Orce, zo'n 260 km van hier. Nu maar hopen dat de warmwaterbronnen niet zijn opgedroogd
12 oktober
Vandaag rijden we naar Andalusie waar we eerst de warmwaterbron in Zujar willen bekijken en ons er misschien wel in zullen onderdompelen. Op internet heb ik een site over enkele warmwaterbronnen gevonden waaronder dus die van Zujar en van Orce. Een rit van ongeveer 340 km maar zeer de moeite waard. Al snel rijden we tientallen kilometers lang door olijfboomgaarden waar de dikke groene olijven aan het rijpen zijn. Op iedere berg staan olijfbomen op de geel-rode, droge aarde. We rijden aan de westkant van het Cazorla Nationaal Park. We zijn hier enkele jaren geleden ook geweest en de natuur is er prachtig. Het landschap na het stadje Quesada verandert en wordt droger met kleine ronde struiken. Aan de linkerkant zien we de bergketen van Sierra de Cazorla, aan de rechterkant die van Sierra Magina en voor ons de bergen van Sierra de Baza. Zelfs het stuwmeer embalse de Negratin is het waard om te stoppen voor een foto en ligt sprankelend blauw tussen de kale rotsen.
We houden normaal niet van stuwmeren omdat het meestal zo onnatuurlijk oogt. Deze echter niet. Wat is Spanje toch ontzettend mooi! Een enorme diversiteit wat natuur betreft. Als we bij Zujar aangekomen zijn is het lunchtijd en moeten we zoeken naar de juiste route om bij de waterbron te komen. We rijden nog zeker een half uur voor we uiteindelijk aan de rand van het stuwmeer staan, vlakbij restaurant de los Banos wat, samen met een hotel, het enige gebouw is in de omgeving. Omdat we de bron nog niet zien, maar wel honger hebben, eten we eerst onze boterham in de warme zon.
Als we later bij het restaurant aankomen en een heuveltje oplopen, zien we de warmwaterbron liggen... Het is een afknapper en onze eerste tourist-trap. Naast het restaurant is een smal, lang zwembad gemaakt met aan één kant een plastic overkapping over het zwembad tegen de zon. Dit is dan de warmwaterbron waar je, gratis weliswaar, kunt zwemmen.
We zijn rechtsomkeer gedraaid en doorgereden naar het dorpje Orce. In dit dorpje zien we veel grotwoningen. Ook hier zou zo'n twee kilometer vandaan en warmtebron moeten zijn, maar we hebben de zoektocht gestaakt en zijn doorgereden naar camping Sierra Maria wat 7 km van het dorpje Maria ligt met uitzicht op de bergen van...Sierra Maria- los Velez. Ook hier is het druk vanwege de Spaanse feestdag, wat wennen is voor ons want de afgelopen weken stonden we vaak met maar enkele kampeerders als metgezel op de campings. En ook hier ontbreken de vele vliegen niet helaas. Zouden ze met ons meegereisd zijn?
Zaterdag 13 oktober
Vandaag eindelijk nog eens fietsen. Het wordt mooi weer en Bart heeft een route uitgestippeld van 65 km. Het is echt fijn weer eens op de fiets te zitten en op deze manier te genieten van het landschap. Het is een pittig tochtje met venijnige hellingen. Maar we genieten!
Als we in het dorpje Maria wat boodschappen doen, staat mijn achterband ineens plat. We eten voor we aan dit karwei beginnen eerst onze boterham, zittend op de stoep voor de supermarkt. Een achterband verwisselen van een elektrische fiets gaat toch net even wat moeilijker dan bij een gewone fiets. Maar met hulp van Bart lukt het me (met heeel veel hulp ).
Met een loodzware tas vol boodschappen aan een kant, fiets ik wat onstabiel de laatste kilometers naar de camping. Op de teller: 65 km en 903 hoogtemeters met een gemiddelde van 25 km per uur. Tijd voor een ijsje!
@cindy: je vroeg je af in hoeverre ik een vinger in de pap mag steken bij het voorbereiden van de wandeltochten, campings en routes. Het is geen vinger maar twee handen . Voor we zijn vertrokken heb ik het internet al afgespeurd naar natuurparken, bezienswaardigheden en campings die mooi gelegen zijn en wandelingen die mooi zouden moeten zijn. Alles in de appmap.megezet zodat we een goed overzicht hebben. Onderweg zoeken we samen op internet nog naar andere parken of routes. De wandelingen stippelt Bart dan uit op zijn laptop met behulp van het programma Basecamp, wat hij vervolgens in de gps kan uploaden. We bepalen dagelijks samen wat we gaan doen.
Foto's van deze dagen volgen nog als we een betere internet verbinding hebben.
9 oktober
De Jerte Vallei behoort tot het Gredos gebergte en is 40 km lang, met aan weerszijde een bergpartij. Vanmorgen zijn we om 11.15 begonnen aan de 15 km lange wandeling in het natuurpark Garganta de los infiernos; oftewel de kloof van de hel. Nu begrijpen wij deze benaming niet helemaal want de kloof is prachtig. Veel wandelaars lopen enkel de 3 km naar Los Pilones, een aantal indrukwekkende bronnen in een komvormige granieten rivierbedding. De rotsen zijn door erosie uitgesleten en het water is kristalhelder. In de zomer wordt hier veel gezwommen. Nu is het water te koud, maar het voordeel is dat het nu heerlijk rustig is!
We blijven even genieten van het natuurschoon en lopen dan verder, langzaam stijgend in de bergen. En ik verzin het niet, maar het gebeurde weer: ik loop voorop en heb mijn blik naar de grond gericht, omdat ik goed moet uitkijken waar ik loop. Het pad gaat omhoog tot aan Col de Malo en ik zie voor mij een pad steil naar beneden. Ik draai mijn stokken op de juiste lengte en zie Bart rechts van me foto's maken. Ik roep hem om hem voor mij te laten lopen.' Schat het is deze kant uit', zegt Bart. Ik moet moeite doen om niet in mijn broek te plassen van het lachen. Echt ongelooflijk hoe zeker ik ervan was dat we steil naar beneden moesten en het juiste pad gewoonweg niet heb gezien. Ik zou echt geen goede berggids zijn kan ik je vertellen! De mensen zouden nogal moeten klauteren en waarschijnlijk nooit meer aankomen op de bestemming.
Na iets meer dan 2 uur wandelen, met weer prachtige vergezichten, komen we aan bij Puente Nuevo, een oude stenen boogbrug van eind 15e eeuw. We verbazen ons over de dunne bovenkant van de brug, slechts 1 steen dik met een dunne stenen plaat erop! Tegenwoordig storten moderne bruggen in, maar deze oude brug staat er nog steeds! We klimmen een stukje naar beneden over de grote rotsen en picknicken aan de prachtige rivier bij de brug.
We komen nog een koppel tegen dat deze wandeling doet. We zien ze echter dezelfde weg teruglopen en vragen ons af waarom. Als wij verder de route bewandelen begrijpen we het. Het tweede deel van de wandeling gaat grotendeels door het bos en dit beperkt het uitzicht. Ook zwermen er tientallen piepkleine vliegjes om ons heen. Ze blijven rond ons gezicht en ons lichaam hangen en deinen in groep op en neer op het ritme van onze stappen. Eigenlijk een koddig gezicht om te zien, maar wel zwaar irritant. Iets na vieren zijn we weer aan het startpunt van de wandeling, die ook weer een aanrader is om te doen als je in de buurt bent!
Omdat er de komende dagen regen en bewolking voorspeld wordt in deze regio, rijden we morgen verder zuidelijk richting Ruidera. Als iemand nog tips heeft voor mooie natuur of andere bezienswaardigheden in het zuiden van Spanje, dan horen we het graag!
@anton: ik moest erg lachen om je voorstel tot een andere bijnaam: stuntelprinses, alhoewel dit toch iets te lief klinkt voor zo'n Miep als ik . @Goedele Liekens: onze hersenen kraken ervan, maar we hebben geen idee wie je bent. (Voor de mensen die de echte Goedele niet kennen : een bekende Belgische seksuologe). Wel goed gevonden die reacties bij de foto's van Bardenas Reales .
Groeten Bart en Angelique
6/7/8 oktober
Zaterdag 6 oktober
Vandaag hebben we een rustdag. Tenminste....dat was de bedoeling. Deze ochtend rustig opgestaan en ontbeten. Daarna een flinke berg was in de wasmachine gedaan, waarna Bart nog eens de kloof bij onze camping is ingelopen om wat extra foto's te maken. Ik probeerde op dat moment de foto's te uploaden in ons reisblog, wat tot enige frustratie leidde omdat dit met zowel de Wi-Fi als met 3G niet lukte. Dan maar de was opgehangen, mezelf wat gesoigneerd, geluncht met een door Bart gebakken eitje en daarna besloten om die middag, zodra de was droog zou zijn, door te rijden naar Bardenas reales National park. Dit park heeft een semi-woestijnachtig landschap. Door de erosie van klei-en kalkstenen en zanderige grond zijn er grillige vormen uitgeslepen, wat een bijna maanachtig landschap heeft gecreëerd, met ravijnen, hoogvlakten en steile rotsen. We willen dit heel graag zien. Rond half vier in de middag rijden we Sierra de Guara uit richting Huesca, waar we een uur kwijt zijn met het doen van boodschappen. Bart heeft weer een mooie route uitgestippeld, waaronder ook een gravelweg. Het is er zo afgelegen dat we geen dorpjes tegenkomen, maar enkel een paar boerenbedrijven en ik me afvraag of we op deze manier wel op tijd aankomen op de camping. Gelukkig zitten we na een km of 15 weer op een asfaltweg. Om half acht in de avond rijden we de ingang van camping Bolaso binnen. Ik ben weer erg moe. Misschien hebben de pillen deze nevenwerking. En alsof de duvel er mee speelt, (ik heb het er gisteren in ons blog nog over gehad) val ik weer uit de bus omdat het trapje wiebelt als ik uit de bus wil stappen, ik me daardoor verstap, de zware schuifdeur op dat moment dicht schuift, mijn rechterarm tussen de deur komt en de punt van het trapje in mijn kuit bijt. Grote blauwe plek op mijn kuit en op mijn arm. Outback miep weer in actie!
We hebben geen zin om uitgebreid te koken en eten daarom een broodje met fishsticks en salade en volgen ons avondritueel: de foto's van die dag bekijken, waarna Bart ze bewerkt en ik een verslag voor het blog schrijf.
Zondag 7 oktober
We staan vandaag laat op voor ons doen: om 09.00 uur zitten we aan het ontbijt. Rond 11.00 uur is alles weer ingepakt en rijden we naar de noordelijke ingang van het Bardenas Reales Np. Ik gebruik overigens een hele handige app op mijn telefoon: maps.me voor het zoeken en maken van routes, voor het zoeken van campings, bezienswaardigheden, restaurants, winkels, noem het maar op én het markeren daarvan op de kaart, waarbij ik ook nog eens zelf notities kan maken bij deze markering. We hebben de app al veel gebruikt. Zelfs kleine wandelwegen in de bergen staan erop. Daarnaast hoef je maar 1 keer een kaart van een land te downloaden, waarna je die vervolgens offline kunt gebruiken, ook voor het zoeken van allerlei zaken.
De volgende uren kijken we onze ogen uit. Het is zwaar bewolkt, 15 graden en er staat een harde wind. Dit zorgt voor flinke stofwolken, waardoor we regelmatig gezandstraald worden, maar het landschap is onbeschrijfelijk mooi! De route in het park is goed te berijden over een goed onderhouden gravelweg. Er rijden zelfs campers. Gelukkig is het niet al te druk. Dit park is echt een dikke aanrader als je in de buurt bent. We stoppen om de paar honderd meter om foto's te maken. De verschillende lichte kleuren van het kalksteen, de grillige vormen en de uitgestrektheid maken het een bizar landschap. In het park zijn geen bewoonde huizen of andere gebouwen. Het is puur natuur en genieten!
Heel vroeger was hier de zee, Bart heeft nog een bewijs gevonden: een schelpje! Na de lunch in onze bus in het park, rijden we uiteindelijk, onder de indruk van wat we gezien hebben, om 16.00 uur het park weer uit. We bestuderen de kaart nog eens en besluiten alvast een stuk zuidelijker te rijden naar het dorpje Riaza, zo'n 224 km verder, waar we, ook weer via een prachtige route, om half zeven aankomen op de camping. Niet koken vandaag, maar uit eten in het restaurant op de camping. Ze serveren een eenvoudig dagmenu voor €14,- pp. met een salade vooraf, frietjes met steak of vis, als dessert kaastaart en inclusief een fles wijn en koffie! Een tafeltje verder zit een Nederlands koppel. Als ze na het eten de zaak verlaten zegt de man in zijn beste Frans tegen de Spaanse ober: au revoir! We moeten er allebei om lachen .
Maandag 8 oktober
Ook vandaag rijden we verder naar het zuiden. Het is erg koud geweest vannacht met een temperatuur rond het vriespunt. Op de ramen van onze bus zit ijzel. Gelukkig hebben we twee donsdekbedden om ons warm te houden. We rijden om 10.15 uur aan naar de Jerte-vallei, 245 km verder. De zon schijnt, maar omdat we hoog in de bergen zitten is het slechts 8 graden. We rijden een prima weg naar het zuiden, die bijna uitsluitend rechtdoor gaat. Geen stoplichten, weinig verkeer, dat is fijn rijden op de N110. Rond lunchtijd zoeken we in de buurt van het dorpje Bonilla de la Sierra een plek om onze bus wat uit de wind te kunnen zetten. We gaan de hoofdweg af en rijden door een kleine vallei met akkers, weilanden met koeien en kersenbomen. In deze streek staan heel veel kersenbomen. Het is niet gemakkelijk een plek te vinden want de meeste weilanden zijn omheind. Gelukkig vinden we toch een kleine steile zandweg in een veld vol met scherpe distels. We zetten onze tafel en stoelen buiten en eten onze boterhammen met een prachtig zicht op de bergen. Het is nog steeds fris dus we hebben onze trui met kap op en dragen een zonnebril. Ineens zien we onderaan de landweg een terreinwagen stoppen. Hij rijdt een stukje achteruit en rijdt vervolgens met een vaart de landweg op, onze richting uit. De wagen komt net voor onze tafel tot stilstand, het raampje wordt opengedraaid en een stoere Spanjaard begint in het Spaans druk gebarend tegen ons te praten. Nu is ons Spaans niet zo heel goed, maar we begrijpen algauw dat we hier niet mogen staan met onze bus. Privé terrein. We hebben geen bordje privé gezien en Bart probeert dat nog in het Spaans/ Engels uit te leggen. We verontschuldigen ons, gebaren dat we enkel onze boterhammen opeten en dan vertrekken. Gebarentaal helpt, want de man rijdt snel weer weg, ons in een stofwolk achterlatend.
Uiteindelijk komen we in de middag aan op camping Rio Jerte die aan de gelijknamige rivier ligt. We nemen het ervan en liggen tot half zeven te luieren aan het riviertje. Het is inmiddels zo'n 26 graden, heerlijk! Op internet zien we overigens dat het in België en Nederland ook goed nazomer weer is voor de thuisblijvers!
Ps: we genieten ook enorm van de leuke, lieve, grappige reacties op dit blog en op de foto's! Fijn dat jullie ons volgen! Dankjulliewel daarvoor! Enne: Lea: we nemen echt geen onnodige risico's hoor en de kinesist is met vakantie Voor Thieu: jij zou ook een blog kunnen schrijven, we moeten erg lachen om je grappige reacties! Dus klim de pen maar in tijdens jullie volgende vakantie. Pa en ma: de mustang crème ligt thuis, maar zou hiervoor niet helpen helaas. Maar maak jullie geen zorgen, ik heb pillen genoeg bij me en de kinesist is ondanks zijn verlof, toch bereid me te helpen.Gabrielle: Spanje is inderdaad prachtig. Veel mensen kennen enkel de kuststreek of de grotere steden. Is een trip door het binnenland iets voor jullie volgende vakantie in Europa? Alhoewel jullie thuisland Australië toch wel favoriet blijft hoor!
Groeten Bart en Angelique
3/4/5 oktober
Woensdag 3 oktober
We gaan vandaag nog eens wandelen. We zitten vlakbij Nationaal Park del Montsant en hier zijn veel wandelwegen, maar ook mooie klimmetjes om te fietsen. Met de auto zijn we tot iets achter het dorpje la Febro gereden waar een wandeling start naar de Gorges de la Febro, een groep van verschillende waterpoelen en watervallen die van grote rotsen kletteren. Eigenlijk laten we de auto het liefst op de camping. We hebben verhalen gehoord van inbraken in campers waarbij de hele inboedel is weggehaald. We hebben onze camper zo goed mogelijk beveiligd: een bearlock die de versnellingsbak vergrendelt. Enkel de versnelling achteruit werkt nog, maar dat is lastig rijden lijkt me. Op de schuifdeur zit een extra buitenslot én we hebben via mijn vader een ingenieus systeem: een dunne staalkabel met apart slot wat we binnen tussen onze voordeuren spannen, zodat van buitenaf de deur niet zomaar open gemaakt kan worden. Ondanks dit alles voelt het niet goed als we onze camper op de verlaten parkeerplaats bij de start van de wandeling zetten. Na 10 minuten wandelen rijdt een 4x4 terreinwagen ons hobbelend over de stenen voorbij. We kijken elkaar aan: wat hij kan, kunnen wij ook! We lopen terug en rijden vervolgens voorzichtig het steile stenige pad af naar beneden. Wat een geluk dat we een 4x4 bus hebben die ook nog eens verhoogd is en een beschermplaat onderaan heeft! Nu kunnen we redelijk gemakkelijk dit soort wegen berijden. Beneden kijkt de man van de terreinwagen vreemd op als hij ons ziet aankomen. Dat had hij niet verwacht. We moeten er om lachen! Hier staat de bus veiliger en al snel komen we aan bij de eerste waterpoel zonder water. Het is er wel mooi met de hoge rotsen. Er loopt nog een smal paadje verder en we volgen dit waarna we uiteindelijk bij een poel mét water aankomen. Dit wordt ons lunchplekje. Als we hier zo rustig zitten, bedenk ik me dat ik dit graag aan mijn neef en nichtjes zou laten zien. In de bergen wandelen, aan riviertjes picknicken en in de rivier dammen bouwen of wat luieren. Het geeft mij zoveel energie en ik voel me nietig als ik in deze indrukwekkende omgeving ben, flinke inspanningen moet doen om uiteindelijk als beloning op een pracht plek aan te komen! Ik zou het graag met ze delen. Maar ze hebben nog tijd genoeg om uiteindelijk dit soort dingen te doen als ze dat graag zouden willen.
Nadat we onze boterhammen op hebben, lopen we terug. Onze bus staat er nog en we moeten hetzelfde pad terug rijden, maar nu omhoog. Ook dat loopt op rolletjes totdat een steil stuk met grote stenen roet in het eten gooit. Het lukt niet direct om er overheen te rijden. Gelukkig is het maar een beetje roet, want nadat Bart de achterste sper heeft opgezet ( geeft evenveel aandrijving op linker en rechter achterwiel) neemt ons busje rustig het steile hobbelige pad. Terug op de camping aangekomen zien we een fiche met een korte wandeling van ongeveer 4,5 km vanaf de camping naar Roca Foradada, een grote rode rots met een gat erin. Onze benen zijn nog niet moe genoeg, dus lopen we in de warme zon naar de rots. Onderweg rapen we hazelnoten die we ook maar direct met een steen kraken, héérlijk zijn ze!
Wandelen maakt hongerig en we eten het restant van ons brood met geitenkaas aan de rots. We maken er soms grapjes over dat we allebei zo uit kunnen kijken naar het eten. Als we maar kunnen eten zeggen we dan. Terug aangekomen op de camping komt er een Belgische camper aanrijden die pal naast ons komt te staan. We mopperen wat. Er staat nog één andere kampeerder op het terrein en verder is er plek in overvloed, maar toch komt hij naast ons staan. Zal je zien dat het ook nog een snurker is mopperen we tegen elkaar. Het echtpaar zegt ietwat verontschuldigend dat op deze plek de satelliet ontvangst het beste is. Het blijkt een aardig stel te zijn, dus onze mopper is al snel over. Na gekookt te hebben in het warme zonnetje is het alweer eten, maar nu met een wijntje erbij. We bestuderen de kaart van noord Spanje en besluiten morgen naar NP la Sierra de Guara te rijden, zo'n 190 km van hier.
Donderdag 4 oktober
We vertrekken op tijd en rijden via een mooie route naar het dorpje Rodellar in Nationaal Park la Sierra de Guara. De navigatie neemt de snelle weg, maar we hebben een andere route uitgestippeld, die wel wat langer duurt, maar veel mooier is. We moeten op zo'n 17 km voor de afslag naar het dorp nog boodschappen doen, want we hebben gelezen dat in het dorpje zelf maar weinig te krijgen is. Er leidt ook maar 1 weg naar het dorp in de bergen. De camping El Puente ligt aan de rivier Alcanadre met kristalhelder water en naast een oude Romaanse boogbrug. Als je daar op staat, kijk je een prachtige kloof in. Hier wordt veel gewandeld, geklommen en aan Canyoning gedaan. We doen het verder rustig aan en luieren wat aan het riviertje. Het water is ijskoud. Morgen gaan we een pittige wandeling doen vanaf de camping: de real de Mascun route.
Vrijdag 5 oktober
Als ik deze ochtend opsta vraag ik me af of ik wel tot wandelen in staat ben vandaag. Gisteren middag begon de pijn in mijn nek op te komen. Het werd zo erg dat ik 's avonds naar de zwaardere middelen moest grijpen, iets wat ik niet graag doe. Deze ochtend is het dus helaas nog niet over. Bart zegt dat we er ook een rustig dagje van kunnen maken en de kleren en het dekbedovertrek wassen. Ik twijfel en baal. Het is alweer even geleden dat ik nog zo'n nekpijn heb gehad en dan nu net tijdens onze vakantie. Na het ontbijt besluit ik toch te gaan wandelen. Als het echt niet gaat komen we maar eerder terug. Om 09.45 lopen we de camping uit naar Rodellar, van waaruit de wandeling begint. Bart heeft 'm in zijn gps geladen. In het dorpje zoeken we naar de start van de wandeling. Het staat niet goed aangegeven en de gps van Bart heeft er blijkbaar niet zo'n zin in vandaag. Hij geeft rechte lijnen aan ipv een wandelpad. Na een kwartier zitten we dan eindelijk op de juiste route. Het gaat eerst steil naar beneden de kloof in. Al snel zien we klimmers die zich aan het voorbereiden zijn om tegen de steile bergwand omhoog te klimmen. Verschillende keren steken we het riviertje de Mascun over via de stenen die in de rivier liggen. Gelukkig heb ik mijn wandelstokken bij vandaag. De kloof is prachtig. Aparte rotsformaties in allerlei kleuren. De zon komt langzaam de berg over en het wordt warmer. Na een uur gaat het pad steil omhoog en klimmen we steeds hoger de kloof uit richting het verlaten dorpje Otin. De rotsformaties worden grilliger en steken als enorme pieken de lucht in. Ik kan enkel van het uitzicht genieten als ik even stil sta. Tijdens het klimmen is het concentreren op de stenen waar ik over moet. Ineens lijkt het pad op te houden en kijk ik de diepte in. Mijn maag draait al een beetje en ik voel de spanning in mijn benen. Het pad loopt steil naar beneden en is bezaaid met losse stenen en grind. Ik hou wel van een uitdaging maar dit is er over. Ik draai mijn stokken langer omdat dit in de afdaling gemakkelijker loopt. Bart vraagt: ' wat ben je aan het doen schat?'. Mijn stokken langer maken voor deze afdaling, antwoord ik. ' Hoezo afdaling, het pad loopt links van je verder omhoog' zegt Bart lachend. Met een zucht van verlichting, maar toch wat gegeneerd, draai ik me om en loop verder. Ik heb het al vaker gezegd: ik ben een echte outback-miep. Ik struikel over stenen, loop met mijn hoofd tegen een tak van een boom aan, volg het verkeerde pad en stoot mijn hoofd wel iedere dag in onze bus. Ik ben in Australië zelfs eens uit onze bushcamper gevallen omdat ik, terwijl ik mijn handen vol had, met mijn schouder tegen de deur duwde, deze net iets te snel openklapte, waardoor ik dus pardoes ineens buiten op de zanderige grond lag. Ook vandaag ben ik ontelbare keren gestruikeld. Vooral als ik moe begin te worden lijken mijn voeten een eigen wil te hebben. Mijn hersenen hebben dan minder controle over mijn loopgedrag, met als gevolg struikelen of omzwikken van mijn voeten. Een idioot en onhandig gezicht soms, maar gelukkig tot nu zonder grote gevolgen.
Na 1,5 uur klimmen bereiken we het vervallen gehucht Otin. Iets verder eten we op een schuine rotswand onze boterhammen. We maken nu een bocht en wandelen via de andere kant langzaam terug. Een stuk over de hoogvlakte waar het gemakkelijk wandelen is. Ontspannen wandelen nu. De sprinkhanen springen weg voor mijn voeten en laten hun fel blauw gekleurde vleugeltjes zien. In de lucht zweven grote roofvogels. We komen bij de Dolmen van La Losa Mora, een prehistorische graftombe gebouwd door de herders van Guarnzo'n 4000 jaar geleden. Langzaam dalen we weer af in een andere kloof. Ook nu lopen we over grote stenen en grind, maar gelukkig is het niet al te steil en helpen mijn stokken me veilig naar beneden. Het laatste stuk naar Rodellar is weer klimmen en om 16.15 uur lopen we het campingterrein op. We hebben meer dan 19 km gewandeld. Ik ben flink moe en de pijn in mijn nek is helaas niet over. Maar ben toch blij dat we deze mooie wandeling hebben gedaan. Morgen een ontspannen dag in het vooruitzicht, met een was en wat luieren. Misschien zelfs wat tijd om te lezen.
Groeten Bart en Angelique
